ΤΩΡΑ |
Θαυμάζω τις Καρυάτιδες στο Μουσείο της Ακρόπολης. Είναι όλες τόσο όμορφες που απλώνω το χέρι να τις αγγίξω, να δω αν είναι αληθινές. “Dont touch!” μου λέει ο υπάλληλος με βαριά Μεσσηνιακή προφορά.”Ελληνας είμαι” του απαντάω υπονοώντας ότι έχω δικαίωμα να τις χαϊδέψω.
Παγκόσμια ημέρα μουσείων, είπα να πάω στο μουσείο της Ακρόπολης να δω τις Καρυάτιδες από κοντά. Κόσμος πολύς, η είσοδος ήταν δωρεάν, μπήκα με την Μαρίνα Λαχανά που εξελίσσεται σε πολύτιμο φωτορεπόρτερ. “Να, εδώ βγάλε με μια φωτογραφία” της λέω και ποζάρω κάτω από ένα γυμνό έφηβο. “Όχι φωτογραφίες, απαγορεύεται!” μας προειδοποιεί μια γυναίκα φύλακας και συμπληρώνει “από τις Καρυάτιδες και μετά επιτρέπεται” “Γιατί από τις Καρυάτιδες και μετά;”.”Γιατί εδώ έχει πολύ κόσμο” ήταν η κουλή απάντηση, αλλά η έμπειρη συνεργάτης μου έχει τραβήξει ήδη τη φωτογραφία και φεύγουμε να πάμε στα κορίτσια από την Καρία (Καρυές).
Σύμφωνα με μια εκδοχή η Καρία ήταν πόλη της Λακωνίας, στην πλαγιά του Πάρνωνα. Στους Περσικούς πολέμους οι κάτοικοι μήδισαν, συμμάχησαν δηλαδή με τους Μήδους, τους Πέρσες. Όταν οι Σπαρτιάτες κατέλαβαν την πόλη, σκότωσαν όλους τους άντρες και πήραν τις γυναίκες τους για δούλες.
Κατά μια άλλη εκδοχή, οι όμορφες, περίτεχνα χτενισμένες κόρες του Ερεχθείου είναι λακώνισσες παρθένες χορεύτριες που χόρευαν με τα καλάθια στο κεφάλι προς τιμή της Καρυάτιδος Αρτεμιδος.
Παρατηρώ από κοντά τα χυμώδη κορμιά τους που τα έφτιαξαν οι μαθητές του Φειδία. ‘Εχεις την αίσθηση ότι αναπνέουν κάτω από τις πτυχές του πέπλου.Οι ώμοι είναι γυμνοί και λάμπουν στο απογευματινό φως. Κοιτάζω από πίσω, τα μαλλιά είναι μακριά και δεμένα με διαφορετικό χτένισμα για την καθεμιά. Το ένα πόδι είναι λυγισμένο, φορούν ένα απλό δωρικό πέπλο που σχηματίζει πτυχές ανάμεσα στα στήθη και κυλά αβίαστα προς τα πόδια. Στην κλασσική αρχαιότητα οι Καρυάτιδες ήταν ζωγραφισμένες, ίσως με διαφορετικό χρώμα η καθεμιά.
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι το άγαλμα, όταν τελείωνε, δεν ήταν πλέον η αναπαράσταση του θεού, ήταν ο ίδιος ο θεός. Αφού ένα άμορφο κομμάτι μάρμαρο έπαιρνε μορφή και γινόταν όμορφο, το προσκυνούσαν σαν να ήταν πραγματικό. Αυτό έκανα κι εγώ. Προσκύνησα τις πανέμορφες Καρυάτιδες και χαϊδεψα το πόδι μιας από αυτές. “Μister, I tell you! Dont touch” μου λέει εκνευρισμένος αυτή την φορά, ο υπάλληλος με την βαριά Μεσσηνιακή προφορά.
Βγήκαμε έξω, “υπέροχα ήταν” μου λέει η Μαρίνα, η αγαπημένη μου Καρυάτιδα, που κρατάει με το κεφάλι της ψηλά, τα βάρη ενός ολόκληρου σπιτιού.
Σχόλια για αυτό το άρθρο