Η Κερασία Σαμαρά είναι ευλογημένη από τον Θεό! Είναι ένα πλάσμα αιθέριο, μία αέρινη οπτασία, η οποία αποπνέει θετική αύρα, καλοσύνη και συνάμα μία λάμψη εσωτερική και εξωτερική… Ο πλούσιος ψυχικός της κόσμος είναι άρρηκτα συνυφασμένος με τα επαγγελματικά της χαρίσματα που την κάνουν ξεχωριστή ηθοποιό! Είναι από τους πιο καλλιεργημένους και ευγενικούς ανθρώπους με ποιότητα και ήθος. Μία ηθοποιός κόσμημα για το θέατρο! Εργάτρια της Τέχνης της! Προικισμένη με όλα εκείνα τα προσόντα και τις χάρες που πρέπει να διαθέτει μία καλή ηθοποιός: ευρεία γκάμα, εκφραστικά μέσα, στόφα θεατρίνας και μεγάλη υποκριτική δεξιοτεχνία. Είναι αέναα δημιουργική, εμπνευσμένη, ευρηματική, με γνώσεις επάνω στο αντικείμενο της δουλειάς της και δουλεύει με ζήλο και αυταπάρνηση, ψυχή τε και σώματι, για να δημιουργήσει με τον πιο άρτιο καλλιτεχνικά τρόπο μία παράσταση, σεβόμενη πάντα τον θεατή. Οι παραστάσεις που ανεβάζει η ίδια γιατί εκτός από την έξοχη υπόδυση που μας χαρίζει , έχει την ευκολία να γράφει, να σκηνοθετεί, να τραγουδά και να χορεύει ή οι αντίστοιχες που επιλέγει από την παγκόσμια δραματουργία δείχνουν έμπρακτα τι σημαίνει καλό θέατρο! Όπως και η παράστασή της ‘’ Άδεια ποδηλάτου’’ με την οποία ξεκινά η χειμερινή σεζόν του θεάτρου ‘’ Αθήναιον ‘’ από τις 28 Σεπτεμβρίου και δεν πρέπει να χάσετε για κανέναν λόγο. Διαβάστε τη λόγια συνέντευξη της από το Α έως το Ω και σπεύσατε χωρίς κανέναν ενδοιασμό!
Άδεια ποδηλάτου:
Αφηγήσεις, φωτογραφίες και σπαράγματα από αυθεντικές επιστολές ανωνύμων συμπατριωτών μας, που γράφτηκαν ανάμεσα στο 1946 και στο 1966, μετά από τον πόλεμο και πριν τη δικτατορία. Ένα έργο για τις απλές, «ασήμαντες» ανθρώπινες στιγμές που πέρασαν και χάθηκαν για πάντα, γράφοντας μικρές, άγνωστες ιστορίες, οι οποίες αποτέλεσαν τελικά την Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας.
Ένα έργο για την Ελλάδα που χάσαμε, για την αθωότητα, την περηφάνια, τη λεβεντιά των Ελλήνων, αλλά και για την φτώχεια που ποτέ δεν εμπόδισε τους ανθρώπους να γλεντούν, να αγωνίζονται, να γελούν και να ερωτεύονται.
Ένας γλυκός αποχαιρετισμός προς την γενιά των γονιών μας, που χάθηκε έχοντας κοπιάσει και πονέσει πολύ, αφήνοντας πίσω της μόνο ίχνη από τα όνειρά της.
Βιαιοπραγία: Στην Άδεια Ποδηλάτου οι βιαιοπραγίες του πολέμου έχουν σταματήσει, όμως, καθημερινές βίαιες καταστάσεις δυναστεύουν τη χώρα. Εξορίες, εμφύλιος, εσωτερική μετανάστευση, φτώχεια…
Γόητρο: Κάτι που δεν αξίζει να διατηρήσει κανείς, αν είναι να χάσει έτσι την ευκαιρία να εμπλακεί βαθιά μέχρις εσχάτων σε τομείς ζωτικούς, όπως ο έρωτας, ας πούμε, ή ο πόθος για τη ζωή, τομείς που δεν ρωτούν ποτέ για τον τόπο, τον χρόνο και τον τρόπο, μόνο επιβάλλονται στον άνθρωπο και τον κυριεύουν, σαν μουσική.
Δημιουργία (παράστασης): Δίαυλος επικοινωνίας, ταξίδι σ’ έναν νέο κόσμο, που εδώ, μπροστά μου, δημιουργείται και διαμορφώνεται, λεπτό προς λεπτό, ένα είδος επερχόμενης μητρότητας, μόνο που το παιδί αυτό σε συντροφεύει για πολύ λίγο και αφού φύγει, δεν σε αποζητά ποτέ πια…
Ευαισθησία: Ένα χαρακτηριστικό που πολύ συχνά γίνεται βορά στα χείλη ανενδοίαστων, μια εύκολη μεταμφίεση, μία φατσούλα στο facebook, που σε απαλλάσσει από την αληθινή συμμετοχή στον πόνο και στη θλίψη. Από την άλλη, η αληθινή ευαισθησία: οι πάντοτε ανορθωμένες κεραίες, η αληθινή ανάγκη να επικοινωνήσεις, να κατανοήσεις , να συμπάσχεις, να μπεις στη θέση του άλλου, η αίσθηση ότι, όπως λέει και η Εκάβη, γυρίζει ο τροχός και μία μόνο μέρα συχνά ανατρέπει έναν κόσμο ολόκληρο. Γι΄αυτό, ας αφουγκραζόμαστε τις αγωνιώδεις ανάσες γύρω μας.
Ζήλος: Ό,τι απορρέει από την αγάπη για την αποστολή σου και από την συνεχιζόμενη χαρά που σου προσφέρει αυτή η αποστολή. Στην περίπτωσή μου, ο ζήλος για την δουλειά μου είναι αποτέλεσμα της μεγάλης επιθυμίας μου να εργάζομαι στο χώρο του θεάτρου, αλλά και της αίσθησης που έχω ότι ο χρόνος δεν αρκεί για να πω και να κάνω όσα θα ήθελα.
Ήθος: Έχω ακούσει ανθρώπους να επαίρονται για το δήθεν ήθος τους και αναρωτιέμαι κι εγώ η ίδια τι είναι τελικά αυτό που κάνει κάποιον να πιστεύει ότι ενεργεί με ήθος. Και τι πραγματικά είναι το ήθος. Και φθάνω στο συμπέρασμα ότι το αληθινό ήθος δεν εξηγείται, ούτε αποδεικνύεται, είναι όμως αδιαμφισβήτητο. Συντροφεύει αόρατα το όνομα και την εικόνα των ανθρώπων, όπου και όποτε υπάρχει, δεν κληροδοτείται , ούτε σπιλώνεται από συκοφαντίες και παρεούλες που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη.
Θεία Δίκη: Όποιος πιστεύει σ’ αυτήν την Αιώνια Τάξη, είναι πολύ τυχερός άνθρωπος.
Ιδεατός: Παίζω για τον ιδεατό θεατή. Γι’ αυτόν που έρχεται με άδολη περιέργεια, με τις κεραίες τεντωμένες, με την ψυχή του ανοιχτή, με το μυαλό του σε ενάργεια, με την καρδιά γεμάτη αγάπη για την θεατρική διαδικασία. Γι’ αυτόν που πρόθυμα δέχεται να χαθεί στο σκοτάδι, ενόσω κάποιος άλλος, ο ηθοποιός, λούζεται στο φως της αλήθειας ενώπιόν του και ορθώνει μπροστά του τον ιερό καθρέφτη του θεάτρου.
Καλοσύνη: Δεν είναι μόνο ότι την οφείλουμε, είναι και ότι μας συμφέρει. Ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει το ανθρώπινο είδος.
Λύπη: Είναι πιο χρήσιμη όταν συνοδεύεται και από οργή. Αυτός ο συνδυασμός θα μπορούσε να αλλάξει τα «κακώς κείμενα» και στην προσωπική, αλλά και στην κοινωνική μας ζωή. Διαφορετικά κινδυνεύει κανείς από μελοδραματισμό και αυτολύπηση.
Μεταπολεμική εικοσαετία: Το θέμα της παράστασής μου. Μνήμες: η πείνα, ο εμφύλιος, η μετανάστευση, ο έρωτας, τα ξέφρενα γλέντια, η εξορία, ο αποχωρισμός, αλλά και οι αρχές της δεκαετίας του ’60 με μια Αθήνα- κέντρο πολιτισμού για όλον τον κόσμο, με ενθουσιασμό, διαδηλώσεις, αισιοδοξία, με ιδιοφυείς Έλληνες καλλιτέχνες που διέπρεπαν παγκοσμίως. Ποιος ξέρει τι θα ήταν σήμερα αυτή η χώρα, αν δεν είχε επιβληθεί η χούντα τότε…
Νους: Ιδού ένας βαθύς προσωπικός μου φόβος: δεν υπάρχει τίποτε πιο ολέθριο από το να χάσεις, τη μνήμη σου, αυτό που σε συνδέει με τη συναίσθηση του χρόνου και της ζωής. Το σώμα που πάσχει σου επιτρέπει ωστόσο να διατηρήσεις τις μνήμες σου, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με το νου που χάνει σιγά σιγά τη σύνδεσή του με το υπάρχον σώμα.
Ξεριζωμός: Παρόλο που και σήμερα νέοι άνθρωποι ξενιτεύονται για να βρουν μια καλύτερη τύχη, εν τούτοις δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τον πόνο και τη δύναμη του ξεριζωμού εκείνα τα παλαιότερα χρόνια, τότε που τα μέσα ήταν δύσκολα και απαγορευτικά, τότε που έφευγε ο άνθρωπός σου, χωρίς να γνωρίζει την ξένη γλώσσα, επιβιβαζόταν στο Πατρίς ή στο Σωτηρία κι έκανες 35 χρόνια να τον ξαναδείς. Τηλέφωνα σχεδόν καθόλου, μόνο επιστολές με σημάδια από δάκρυα και γλυκόλογα και λαχτάρες ανεκπλήρωτες. Επέστρεφαν οι άνθρωποι αγνώριστοι από την πάροδο του χρόνου, από τη νοσταλγία και την κοπιαστική εργασία στα εργοστάσια, στα μεταλλεία και στα εστιατόρια και ένιωθαν παντού ξένοι. Κι εδώ κι εκεί. Και γρήγορα ξανάφευγαν, ξένοι και πάλι, έχοντας βρει λίγους μόνο απ’ αυτούς που είχαν αφήσει πίσω τους φεύγοντας. Η Άδεια Ποδηλάτου είναι γεμάτη από τέτοιες προσωπικές ιστορίες. Οι περισσότερες από τη δική μου οικογένεια.
Όνειρα: «…Όνειρα… Θα πραγματοποιηθούν κάποτε και τότε θα χαρούμε την ευτυχία μας… Γιατί όπως είπε κάποιος, την ευτυχία την πληρώνουμε πάντοτε. Και αξίζει ακριβώς όσο την πληρώσαμε…» Απόσπασμα από επιστολή του Θόδωρου προς την Σόφω. Τη διαβάζω στην παράσταση. Δεν είναι αριστούργημα;
Παλαιότερη γενιά: Οι άνθρωποι αυτοί πέρασαν κυριολεκτικά διά πυρός και σιδήρου, πείνασαν, πόνεσαν, κινδύνευσαν, πένθησαν. Κι όμως, το χαρακτηριστικό της γενιάς των γονιών μας ήταν να μην κρατούν τίποτε για τους ίδιους και να τους δικαιώνει μόνο η «προκοπή» και «το καλό» των παιδιών τους. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν καλό ή κακό, ίσως, ναι, μας μπούκωναν με φαγητό και δεν πρόσεχαν καθόλου τον εαυτό τους, όμως το να θυμόμαστε καμιά φορά τη γενναιοδωρία και την αυταπάρνησή τους, θα μας βοηθήσει ίσως να γινόμαστε καλύτεροι.
Ρόλοι: Προσωπεία, κοστούμια, φράσεις, ξεσπάσματα, ηχηρά γέλια και βαθιά βλέμματα, που όλα κρύβουν πίσω τους αυτό που ο ηθοποιός έχει καταλάβει για τη ζωή και τους ανθρώπους, τις πληροφορίες που έχει συλλέξει σχετικά με την ανθρώπινη φύση.
Συγκίνηση: Η πιο μεγάλη δυσκολία που είχα στην διάρκεια των προβών της Άδειας Ποδηλάτου ήταν το να ελέγξω τη συγκίνησή μου. Τα κείμενα, επειδή είναι αληθινά, επειδή είναι κομμάτια της ζωής των γονιών μας, σου μπήγουν ένα μαχαίρι στην καρδιά με την αθωότητα, τον πόνο, την τρυφεράδα και το χιούμορ τους.
Τραγούδια: Ποτάμια εκτόνωσης, πηγές χαράς. Κάποια μας μεγάλωσαν, μας νανούρισαν μας παρηγόρησαν και αυτά ακριβώς τα τραγούδια ακούγονται στην Άδεια Ποδηλάτου.
Υπόληψη: Για αυτήν ζούμε, για μια τιμή, για την υστεροφημία που νικάει το θάνατο.
Φόρος τιμής: Είναι περισσότερο ανάγκη για εμάς που τον αποδίδουμε, παρά για τους ήρωες της όποιας τελετής. Είχα ανάγκη με την παράσταση αυτή να αποτίσω φόρο τιμής στην γενιά που με μεγάλωσε, στην πατρίδα του παρελθόντος, στην οικογένεια και την καταγωγή μου.
Χαρμόσυνος: Η λέξη μου θυμίζει τις εκφράσεις των ανθρώπων που τα παλιά χρόνια ελάμβαναν γράμμα από τον άνθρωπό τους στην ξενιτιά. Σήμερα, όλο και λιγότερα χαρμόσυνα μαντάτα…
Ψυχισμός: Του Έλληνα, είναι τέτοιος που του επιτρέπει να γλεντάει μέσα στη φτώχεια του και να περιθάλπει πρόσφυγες, ακόμη και όταν κι εμείς οι ίδιοι βρισκόμαστε σε μεγάλη ανάγκη. Λεβεντιά και καλοσύνη. Αυτή είναι η μία του πλευρά…
Ωραία παράσταση: Δεν αρκεί. Πρέπει να αποτελεί εμπειρία, να εκπλήσσει να αιφνιδιάζει και να καταλαμβάνει τα σώμα, το νου και την ψυχή του θεατή. Να τον κυριεύει για λίγο και να τον συντροφεύει για πάντα.
Η μουσικοθεατρική παράσταση «Άδεια Ποδηλάτου» διανύει φέτος το 18ο χρόνο παρουσίασής της και αποτελεί πλέον μία από τις μακροβιότερες αθηναϊκές παραστάσεις.
Πρωτοπαρουσιάστηκε το 2001 στο καφωδείον «ΕΝΑΛΛΑΞ» στην οδό Μαυρομιχάλη, στην Αθήνα. Από τότε παίζεται συνεχώς στα αθηναϊκά θέατρα και σε δεκάδες πόλεις σε όλη την Ελλάδα, αποσπώντας ενθουσιώδεις, υμνητικές κριτικές από το κοινό και τον τύπο.
Στις 27 Οκτωβρίου 2017 παρουσιάστηκε στο SKULPTURHALLE MUSEUM, Βασιλεία, Ελβετία
Στις 2 Οκτωβρίου 2014 παρουσιάστηκε στο VOLKHAUS ΤΗΕΑΤRΕ, Ζυρίχη, Ελβετία. Η παράσταση έχει ήδη ενταχθεί στο φετινό χειμερινό πρόγραμμα του HELLENIC CIRCLE – CULTURAL ASSOCIATION IN BRUSSELS, στις Βρυξέλλες
Άδεια Ποδηλάτου
ΣΥΛΛΗΨΗ –ΣΥΝΘΕΣΗ- ΕΠΙΛΟΓΗ και ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ :
ΚΕΡΑΣΙΑ ΣΑΜΑΡΑ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ
ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΦΩΤΩΝ :ΔΗΜΟΣ ΑΒΔΕΛΙΩΔΗΣ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΙΝΗΣΗΣ: ΕΛΕΝΑ ΓΕΡΟΔΗΜΟΥ
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΑΦΙΣΑΣ ΕΝΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΩΡΑΙΤΗΣ
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Θεατρική εταιρεία ΘΕΣΙΣ
Eρμηνεύει, η Κερασία Σαμαρά
Στο πιάνο, ο Γιώργος Κομπογιάννης
ΜΟΝΟΝ ΓΙΑ 9 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
από 28 Σεπτεμβρίου, κάθε Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.00.
⦁ ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:
Γενική είσοδος: 12 ευρώ.
Μειωμένο: (για άνω των 65, ανέργους, φοιτητές, ΑΜΕΑ) 10 ευρώ.
⦁ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
⦁ στο ταμείο του Θεάτρου ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ, τηλ. 2310262051
⦁ στο Viva gr
⦁ στο τηλ ταμείου Θεάτρου ΑΘΗΝΑΙΟΝ 2310832060, (μόνον από 28/9)
