Κατερίνα Χέλμη: “Όλα αυτά τα πρόσωπα, είμαι εγώ”

Ακόμα κι αν δεν έχουμε ανεβεί ποτέ στη σκηνή, είμαστε οι ρόλοι που σημαδεύουν τη ζωή μας από το ξεκίνημα μέχρι και το τέλος της. Μοναχοί μας, μαζί με τους άλλους, στο σπίτι, στη δουλειά, δανειζόμαστε επιθυμίες άλλων, ντυνόμαστε ξένα όνειρα. Πασχίζουμε να βρούμε το πρόσωπό μας. «Ποιος είμαι;», αναρωτιόμαστε.

ΣχετικάΆρθρα

Ακούγοντας την Κατερίνα Χέλμη να ξεδιπλώνει την πορεία της στο θέατρο και στον κινηματογράφο, συλλογίζεσαι ότι είμαστε όλοι αυτοί οι ρόλοι μαζί. Όλα αυτά τα παράξενα και αντιφατικά πρόσωπα, τα καλά, τα κακά, τα αστεία, τα τραγικά, είμαστε εμείς… οι ρόλοι που παίζουμε, εκείνοι που δεν παίξαμε ποτέ, εκείνοι που φοβηθήκαμε, εκείνοι που ονειρευτήκαμε. Όλα όσα λαχταρήσαμε, είμαστε εμείς.

Το εγώ μας πάλλεται μέσα στην πολλαπλότητά του, η συμπαγής και αδιατάρακτη ενότητα είναι ένας μύθος. Το μαγικό των ανθρώπων έχει να κάνει με την αποδοχή αυτής της πολλαπλότητας. Δεν είμαστε ένας, είμαστε πολλοί. Ο άνθρωπος είναι μια ευρύχωρη έννοια. Η αληθινότητα έχει να κάνει με ρυτίδες, ρωγμές, κενά, σιωπές. H φθορά, είναι ίσως η μόνη αλήθεια που δεν διαψεύδεται.

Η Κατερίνα Χέλμη με μια χάρη τιμά το χρόνο που άφησε πάνω της τα ίχνη του. «Τα ίχνη αυτά, οι ρυτίδες αυτές, είμαι εγώ», λέει και μας ταξιδεύει μακριά από το ψεύδος μιας άφθαρτης στο διάβα του χρόνου μάσκας.