Η Μελπομένη (Μελίνα) Δασκαλάκη είναι δικηγόρος. Γεννήθηκε το 1963 στο Κουκάκι, όπου ζει μέχρι σήμερα. Έχει δυο μεγάλους γιούς και είναι ήδη γιαγιά. Ασχολείται πολύ ενεργά με τα κοινά τα τελευταία 15 χρόνια. Εκλέγεται από το 2011 συνεχώς. Χρημάτισε Πρόεδρος του ιστορικού ραδιοσταθμού Αθήνα 984 και πρωτοστάτησε στην προσπάθεια του Δήμου για την εξυγίανση του Γηροκομείου Αθηνών. Στη θητεία της δίπλα στον Κώστα Μπακογιάννη εργάστηκε για την επιτυχημένη τουριστική και εμπορική ανάπτυξη της πόλης, από την θέση της Προέδρου της Αναπτυξιακής και Τουριστικής εταιρείας του Δήμου, συντόνισε τις πρωτοποριακές και βραβευμένες ενταξιακές δράσεις του Δήμου για πολίτες τρίτων χωρών, πρόσφυγες και μετανάστες και πρόσφερε τις υπηρεσίες της ως Πρόεδρος του ΚΥΑΔΑ, του εμβληματικού Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων, για απόρους και αστέγους.
Δυναμική, οξυδερκής, δημιουργική, έχει ιδέες, ξεχωρίζει για την ευγένεια της, την κοινωνικότητα της, την παιδεία, τους καλούς τρόπους συμπεριφοράς της, τη δοτικότητά της. Η δράση είναι το στοιχείο της. Παραδέχεται τα λάθη της και εργάζεται σκληρά και επίμονα μέχρι να επιτύχει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Δεν εγκαταλείπει στα δύσκολα. Άλλωστε αυτό επιζητούσε πάντα: τη συνέπεια, τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα στη δουλειά της και όχι το θεαθήναι. Θέλει να συνεχίσει να προσφέρει στην πόλη και στους δημότες με τις γνώσεις, την εμπειρία και την κρίση της, για να πάει η Αθήνα ακόμα πιο Ψηλά.
-Τι σημαίνει Αθήνα για σένα;
Η Αθήνα είναι πρώτα πρώτα η γειτονιά μου, το Κουκάκι. Είναι οι αναμνήσεις μου. Όλα τα έχω κάνει εδώ. Σχολείο, Πανεπιστήμιο, δικηγορία, έρωτες, οικογένεια, παιδιά, εγγόνια, πολιτική. Είναι όλη μου η ζωή. Αισθάνομαι πρώτα Αθηναία, μετά Ευρωπαία και Ελληνίδα.
-Ποια θεωρείς ότι είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Αθήνα τα τελευταία χρόνια;
Τα απόνερα της κρίσης, που είναι ακόμα ορατά. Η εγκατάλειψη ήταν τόσο βαθειά που προξενούσε στους ανθρώπους μια παθητική, μεμψίμοιρη στάση. Το περιβάλλον στο οποίο ζούμε μας διαμορφώνει να ξέρετε. Η Αθήνα της κρίσης έκανε κακό στην ψυχική μας υγεία. Σήμερα πια είναι μια πόλη που σιγά σιγά ξαναανθίζει. Ανθίζει μαζί της και η ψυχολογία των κατοίκων της.
-Αν μπορούσες με ένα μαγικό τρόπο να αλλάξεις κάτι στη χώρα μας και στην Αθήνα, τι θα άλλαζες;
Θα εξαφάνιζα τα αυτοκίνητα. Θεωρώ ότι η κατάληψη δημόσιου χώρου από τα οχήματα είναι εξωφρενική, η όχληση, το κυκλοφοριακό, η επιβάρυνση που έχει η πόλη από τα αυτοκίνητα, είναι τεράστια. Προσπαθήστε να φανταστείτε το δρόμο που μένετε χωρίς τόσα παρκαρισμένα οχήματα. Τώρα με τη βοήθεια της τεχνολογίας μπορείτε και να το κάνετε, να δημιουργήσετε αυτήν την εικόνα. Θα ήταν μια άλλη πόλη. Θα βλέπατε ξαφνικά ότι έχει δέντρα. Ότι έχει πεζοδρόμια. Ότι οι δρόμοι έχουν θέα και προοπτική. Τα αυτοκίνητα είναι μεγάλη πληγή, πρέπει να ασκηθούμε στο να τα χρησιμοποιούμε όσο γίνεται πιο λίγο.
-Πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει η Αθήνα;
Αν μπορέσει να δει κανείς την Αθήνα από … ψηλά, και από κάποια απόσταση να προσθέσω, θα δει ότι μέσα στις αντιφάσεις της, στην άναρχη δόμησή της, το υδροκέφαλο μέγεθός της, είναι μια πόλη με προσωπικότητα, που σφύζει από ζωή. Μπορεί να φτάσει πολύ ψηλά. Να εκφράσει με τον καλύτερο τρόπο την νεωτερικότητα, την ελευθερία, τη δημιουργικότητα, τη συνάντηση του παλιού με το νέο, τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής με τη βαλκανική θέρμη και καλοπέραση.
-Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τα κοινά;
Δεν το αποφάσισα μια ωραία ημέρα αλλά συνέβη κάπου το 2009 από την απόγνωση που ένοιωθα για τα γεγονότα εκείνης της εποχής, την πάνω πλατεία, την κάτω πλατεία, τα επεισόδια, την Αθήνα που καιγόταν, τη χώρα που κατέρρεε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια μέρα που έφευγα από το γραφείο μου και έβλεπα ανενόχλητους αντιεξουσιαστές να σπάνε με κασμάδες το μετρό Πανεπιστήμιο. Δεν μπορούσα πια να κάθομαι απαθής και αμέτοχη.
-Ποιο είναι το μεγαλύτερό σου επίτευγμα στη θητεία σου ως τώρα;
Δεν είναι εύκολο να το πω. Συνολικά θα μπορούσα να ξεχωρίσω τη λειτουργία του Πολυδύναμου κέντρου αστέγων του ΚΥΑΔΑ. Άνοιξε τις πόρτες του μέσα στην πανδημία, τον Απρίλιο 2020, με δυναμικό 400 κλινών. Όταν ανέλαβα πρόεδρος του ΚΥΑΔΑ, του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων ήταν ήδη σε πλήρη ανάπτυξη το σπουδαίο αυτό έργο, είχε πάνω από 200 αστέγους φιλοξενούμενους. Αλλά η καθημερινή λειτουργία του ήταν και παραμένει μια πρόκληση. Μια δομή με ανθρώπους, με τόσους ανθρώπους, που έχουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της αστεγίας δεν είναι κάτι απλό. Η ψυχοκοινωνική τους στήριξη και τα καθημερινά προβλήματά τους είναι μια διαρκής πρόκληση.
Είμαι ακόμα περήφανη για τα σεμινάρια προετοιμασίας για Ιθαγένεια για μετανάστες που έχουμε οργανώσει με την βοήθεια εθελοντών. Μου δίνει μεγάλη χαρά και ικανοποίηση να ξέρω ότι στηρίζουμε και προσφέρουμε mentoring σε ανθρώπους που μένουν εδώ χρόνια, εργάζονται εδώ, μεγαλώνουν παιδιά και θέλουν να ζήσουν στην Ελλάδα σαν Έλληνες.
-Και ποια η μεγαλύτερη δυσκολία;
Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζω είναι οι ρυθμοί με τους οποίους προσαρμόζεται ο μηχανισμός της δημόσιας διοίκησης σε αλλαγές. Οι υπηρεσιακοί παράγοντες εργάζονται συχνά με αυταπάρνηση αλλά διακατέχονται από μια αδρανειακή αντίδραση σε κάθε τι καινούργιο καθώς και στους ρυθμούς που έχω συνηθίσει από την επαγγελματική μου διαδρομή. Εκεί δεν δέχομαι εύκολα το όχι σαν απάντηση. Κι εδώ δεν το δέχομαι αλλά κάνω περισσότερο χρόνο και μεγαλύτερο κόπο για να τους αλλάξω γνώμη.
-Τι κάνει με δυο λόγια το Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων;
Φροντίζει γι αυτούς που δυσκολεύονται. Ανθρώπους που ζουν με χαμηλά εισοδήματα και αστέγους. Προσφέρει υπηρεσίες και έμπρακτη στήριξη, φαγητό, στέγη, ένα καθαρό ρούχο κι ένα μπάνιο. Προσφέρει την αξιοπρέπεια να γεμίσεις το ψυγείο σου, τα παιδιά σου να πάνε σχολείο με καινούργια τσάντα. Να έχεις τα φάρμακά σου, κι ακόμα να φτιάξεις τα μαλλιά σου. Προσφέρει οδοντιατρική, ψυχιατρική και γενική ιατρική φροντίδα.
-Η οικογένειά σου πώς σε στηρίζει;
Στην αρχή δεν με έπαιρναν στα σοβαρά. Στην οικογένειά μου είμαστε όλοι κάπως φιλελεύθεροι. Έχουμε ο καθένας τη ζωή του και δεν θεωρεί κανένας τους άλλους πιο σημαντικούς από τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει φυσικά έντονες αντιπαραθέσεις αλλά και πολλή περηφάνια και αγάπη. Σταδιακά κατάλαβαν ότι αυτό που κάνω είναι σοβαρό κι όχι “μια λόξα νεανική” που κάποτε θα περάσει και με στηρίζουν, επιτέλους, ένθερμα.
-Πώς διαχειρίζεσαι το χρόνο σου μεταξύ δουλειάς και οικογένειας;
Σε βάρος της οικογένειας ξεκάθαρα. Αστειεύομαι λέγοντας ότι στον ελεύθερο χρόνο μου δικηγορώ. Πια όμως ούτε αυτό, καθώς δεν έχω ελεύθερο χρόνο, ούτε τα Σαββατοκύριακα. Τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει και έχουν φύγει από το σπίτι. Όλος μου ο χρόνος είναι αφοσιωμένος στην Αθήνα. Δεν το μετανιώνω, είναι επιλογή μου. Έχω αφήσει πίσω και τη δικηγορία. Δυσίν Κυρίοις δουλεύειν ου ράδιον.
– Έχω την εντύπωση ότι δεν παίρνεις ανάσα από τη δουλειά. Με τον εαυτό σου ασχολείσαι;
Δεν ξεχωρίζω τη δουλειά από την υπόλοιπη ζωή μου. Ο εαυτός μου, σήμερα, είναι η δουλειά μου, οι επιλογές μου. Έχω μια φιλοσοφία: Ο άνθρωπος, κάθε άνθρωπος, έχει τρεις φάσεις ζωής, αν είναι τυχερός και ζήσει αρκετά. Στην πρώτη επινοεί τον εαυτό του, τον διαμορφώνει. Σχολεία, διαβάσματα, τέχνη, παρέες. Γίνεσαι αυτός που θα είσαι στο μέλλον. Στην δεύτερη φάση δημιουργείς. Δουλειές, οικογένεια, σπίτια. Χτίζεις, όλο χτίζεις. Στην τρίτη γυρίζεις πίσω στην κοινωνία αυτά που έμαθες και αποκόμισες. Την εμπειρία σου, τη γνώση σου. Μεταφέρεις τη σκυτάλη. Είτε μεγαλώνεις τα παιδιά των παιδιών σου, είτε κάνεις εθελοντισμό, πολιτική, ασχολείσαι με μεγάλα παγκόσμια ζητήματα. Εγώ είμαι στην τρίτη φάση και αυτό που κάνω είναι στην κορυφή της πυραμίδας του Maslow, είναι η αυτοπραγμάτωσή μου. Ωστόσο προσέχω τον εαυτό μου αρκετά, περπατώ, κάνω γιόγκα, κολυμπάω σχεδόν όλο το χρόνο, ξεκίνησα και χορό. Είμαστε το σώμα μας, και νους υγιής κλπ κλπ.
-Όταν ήσουν παιδί είχες είδωλα από τον καλλιτεχνικό και τον πολιτικό χώρο;
Ναι. Όχι σαν φαν, δεν είχα ποτέ σχέση λατρείας με ανθρώπους αλλά είχα ανθρώπους που με σημάδεψαν, μου έδειξαν πώς να ζω. Ο Χατζηδάκις. Ο Σεφέρης. O Καραμανλής. Αργότερα ο Κονδύλης, ο Ντόκινς, ο Πίνκερ αλλά και ο Νέλσον Μαντέλα.
-Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει;
Να περιμένω λίγο πριν πατήσω το enter στο πληκτρολόγιο και στείλω το οργισμένο mail. Ή το απελπισμένο μήνυμα. Να περιμένω να κρυώσει. Και το έχω νομίζω καταφέρει. Σήμερα πλέον τα ξεσπάσματά μου είναι λίγα, ο κίνδυνος για ζημιά από απερισκεψία είναι μικρότερος και το αποτέλεσμα πολύ καλύτερο. Διαλέγω έτσι και τις μάχες μου πιο σοφά.
-Ποιο είναι το motto σου;
Θα το βρεις σε όλα μου τα social media: If I cannot do great things, I can do small things in a great way, Martin Luther King Jr. Αλλά έχω και ένα για όταν η ώρα να φύγεις από κάπου έχει έρθει: Quitting is leading too, Neslon Mandela.
-Πες μου πέντε πράγματα που σε κάνουν ευτυχισμένη;
Εύκολο: H θάλασσα, η μουσική, τα παιδιά μου όταν είναι γερά, ασφαλή και χαρούμενα, όταν καταφέρνω να κατανοήσω καλά κάτι δύσκολο ή όταν κάνω μια ανακάλυψη, όταν έχω μια βαθειά εξομολογητική κουβέντα με έναν από τους λίγους καλούς φίλους μου.
-Πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον Κώστα Μπακογιάννη;
Χαχαχα, πολύ ενδιαφέρον. Πρώτον ό,τι λέει έχει βαρύτητα. Θυμάμαι όσα μου έχει κατά καιρούς πει, πολλά δεν τα κατάλαβα τη στιγμή που μου τα είπε, για ποιον λόγο μου τα είπε, για όλα όμως υπήρχε λόγος, τον ανακάλυψα, ή τον κατάλαβα στην πορεία. Δεύτερον είναι τρομερά γρήγορος, ανυπόμονος και απαιτητικός. Σου βγάζει το λάδι και την ψυχή μαζί. Είναι όμως την ίδια στιγμή πολύ γενναιόδωρος με τους συνεργάτες του με πολλούς τρόπους, φανερούς και αφανείς. Έχω πολλές φορές σκεφτεί να του πω: You are a good man Charlie Brown, που θα έλεγε και ο Snoopy.
-Ασχολείσαι με τα κοινά 15 χρόνια. Ποια είναι η συνταγή της επιτυχίας για να αντέξεις τόσα χρόνια;
Είμαι πολιτικό ζώο. Δεν μπορώ να ασχολούμαι μόνο με τη δική μου καθημερινότητα, θα βαριόμουν θανάσιμα. Με ενδιαφέρουν οι αλλαγές στην χώρα μου, στην πόλη μου. Έχω ιδέες και θέλω κάποιες από αυτές να τις βλέπω να υλοποιούνται και να αλλάζουν, έστω ένα τόσο δα λιγάκι, τις ζωές μας.
-Μια θητεία είναι αρκετή για να λυθούν τα προβλήματα της Αθήνας;
Η Αθήνα, όπως και όλη η χώρα, δεν ανατάσσεται σε 4 χρόνια. Έχουν γίνει πολλά και πρέπει να συνεχιστεί το έργο στην ίδια κατεύθυνση. Αυτό που πιστεύω θα είναι ορατό, μετρήσιμο και θα καθιστά βιώσιμες τις αλλαγές μετά και τη δεύτερη θητεία μας, εφόσον φυσικά εκλεγούμε, είναι ότι θα έχουμε επιτέλους περάσει σε ένα σύγχρονο τεχνοκρατικό τρόπο τοπικής διακυβέρνησης.
Kαλή επιτυχία!
Σχόλια για αυτό το άρθρο