κινδυνεύει να γίνει κολοκύθα απ’ ώρα σε ώρα με τις χαριτωμένες ανατροπές του παραμυθιού:
‘’Μια χαρά και δυό τρομάρες!’’
Ευτυχώς, έχει πέσει ανάμεσα στο κάθισμα και την πόρτα και συνεχίζουμε σταυροκοπώντας και φτύνοντας τον κόρφο μας οι φτωχοί συγγενείς.
Σε όλο αυτό το σκηνικό έχω και την μάνα μου που με τα δίκια της λέει και ξαναλέει «τ’ αφήνεις τελευταία στιγμή κι εσύ, δε μπορούσες να ασχοληθείς κάποιες μέρες νωρίτερα;» Δεν μ’ αρέσει να σπαταλώ χρόνο γι’ αυτά και κοντεύω να τον σπαταλήσω γι’ αυτά!
Φτάνουμε στον προορισμό μας κι έχω μια ενόχληση στο μάτι. Απ’ τη μάσκαρα θες, απ’ τη σκιά θες, σαν να τρύπωσε σκουπιδάκι κι έχω τον ξαδερφό μου, να’ ναι καλά (μου συμπαραστάθηκε αν και αγόρι ε;) να φυσάει και να ξεφυσάει μεσα σ το μάτι μου να με λυτρώσει απ’ το σύνδρομο Αρτέμης Μάτσας που με βρήκε στο βλέφαρο. Αποτέλεσμα να εξανεμίζεται η σκιά που ίχνη της αμυδρά επιλέγουν να με στηρίξουν.
Λυσσάω για ένα freddo cappucino να με δροσίσει και να με στανιάρει. Πάμε να πάρουμε ένα καφεδάκι στο cafe, απέναντι απ΄ της εκκλησιάς την πόρτα. Στον αναρτημένο κατάλογο βλέπω χαρούμενη ότι το κατάστημα διαθέτει την επιλογή μου. « Δεν ξέρω να φτιάχνω τέτοιον», λέει η ευγενική κυρία, τα παιδιά της ξέρουν αλλά λείπουν. Μάλιστα…
Απευθύνθηκα σε άλλο καφέ με τις οδηγίες της και υποδέχτηκα τη νύφη με το πλαστικό στα χέρια σαν νταλικέρης από μεγάλο ταξίδι κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Όταν ο παπάς μας ενημερώνει ότι δεν θα χαιρετήσουμε όσοι βρεθούμε στη δεξίωση, ένας ηλικιωμένος διπλανός μου, κάνει αμέσως το σταυρό του πριν ολοκληρωθεί η πρόταση.
«Κάνετε τον σταυρό σας γι’ αυτό που είπε ο πάτερ;» λέω χαριτολογώντας χωρίς δεύτερη σκέψη να ευθυμήσουμε λιγάκι.
Με βλέμμα Μοσχούλας χωρίς το κλουβί στο κεφάλι με περνά από ακτινογραφία και μουτρώνει « κάνου του σταυρό μ’ γιατί θα φύβγου απού την εκκλησία, άμα του παρεξηγάτε κι αυτό!» λέει, (λες κι είχα παρεξηγήσει και κάτι άλλο)
«Χιούμορ κάνω» λέω χαμογελώντας φιλικά. Όσο για την προφορά την έχω οικεία στο πετσί μου απ’ τα γεννοφάσκια μου αλλά το βλέμμα Τασσώ Καββαδία παραμένει άγνωστος πλανήτης για μένα, αν κι απ’ τα γεννοφάσκια μου τον έχω χαμπαριάσει κι αυτόν.
«Χιούμουρ στην εκκλησία;» λέει αγριεμένα κι αισθάνομαι τόσο άβολα…. σαν τον Τσιμιτσέλη στο Κάτω Παρτάλι. Το τελευταίο πράγμα που θα’ θελα είναι να ξεσπάσει διαμάχη μ’ ένα αστείο που δεν έπιασε τόπο. Ας πάει και το παλιάμπελο δεν νοιάζομαι σταλιά.
Έχει κι αυτός τα δίκια του, σκέπτομαι, το δικό του backstage βρε αδερφέ. Αλλά εδώ έχουμε χαρά, σήμερα γάμος γίνεται..
Εντωμεταξύ ο καιρός έχει στρώσει κι η βροχή ήταν ίσα για να μας γεμίσει με αμφιβολίες για να ξεθάψουμε τις μπότες τελευταία ώρα. Βρήκα παρηγοριά σε φίλους, γνωστούς και συγγενείς. Για το γαμήλιο backstage κουβέντα. Τι σημασία έχει; Συναντιόμαστε σπανίως και ξεπερνώ τα εμπόδια σαν άλογο κούρσας σε ιππόδρομο. «Εμπόδια» της ώρας βέβαια όπως είναι ‘’της ώρας’’ στα κάρβουνα. Γιατί υπάρχουν και κάτι άλλα που μας έχουνε σε αναμμένα κάρβουνα γενικώς και ειδικότερα, γιατί συνάντησα κι ανθρώπους που μοιραστήκαμε τον καημό μας. Το πώς οι ζωές μας έχουν αλλάξει μακράν με αυτή την συμπαντική κρίση κι αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε όλοι σ’ αυτό το ίδιο τσουβάλι. Που κάποιοι γίναμε γουρούνι στο σακί, που από ανεξάρτητοι γίναμε εξαρτημένοι κι από αυτόνομοι γίναμε υπόνομοι. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα κι εδώ έχουμε χαρά, σήμερα γάμος γίνεται…
Τσίν τσίν γλυκό κρασί και στην υγειά μας. Μόνο το τσούγκρισμα μου’ μεινε γιατί δεν πίνω γουλιά. Μήπως να τσουγκρίζω τις μπουκιές; Όσο να’ ναι αυτές τις έφαγα όλες. Με είχε ξελιγώσει κι ο καφές, άστα να πάνε.
Τα δωδεκάποντα και μερικοί πόντοι πιο κάτω αρχίζουν να ενοχλούν τα κότσια και τους κάλους, μερικά θηλυκά δεν έχουν άλλα κότσια μοντέλου. Σκάνε μύτη σακούλες με ένα ζευγαράκι άνετο για το χορό αλλά και για το καθισιό κι ανασαίνουν οι μάνες, ανασαίνουν οι θυγατέρες, οι θείες και οι συμπεθέρες. Τολμηρές εμφανίσεις έλαβαν μέρος ως ξυπόλητοι στο πάλκο, ατυχήσασες, ξεχάστηκε το δεύτερο ζευγάρι πίσω στο σπίτι. Συμπάσχω. Τόση ετοιμασία, τόση προετοιμασία και να καταλήξεις να σύρεις το χορό με τέτοια εικαστική παρέμβαση σ’ ένα χώρο που δεν είναι αμμουδιά; Αξίζει τη συμπόνια κανενός. «Κι αν ξυπόλυτη χορεύει … μην την επαρεξηγείτε τι περνάει δεν ξέρετε».
Κι ήταν και η ξαδέρφη που δεν ήθελε να βάλει καλσόν γιατί «η αστυνομία της μόδας στην τηλεόραση λέει απαγορεύεται τέτοια εποχή!» και τη ‘’χτύπησε’’ η γόβα χειρότερα κι απ’ την αστυνομία μόδας που δεν ήρθε τελικά στα μέρη μας.
Άσε που θυμήθηκα και το άλλο. Που σε τέτοιες ώρες θα βρεθεί ένα ζευγάρι μάτια το λιγότερο και θα παίξει το ρόλο της κινούμενης ζυγαριάς που σαν κινούμενη άμμος θα σε τραβήξει κάτω και θα σου τσακίσει το ηθικό «Πάχυνες; Αδυνάτισες;»
Προσωπικά τη γλύτωσα αλλά πήραν τα σκάγια έναν απ’ τους συνοδοιπόρους μου που βρέθηκε αντιμέτωπος με καχύποπτο ζύγι σαν του μαυραγορίτη «Αγνώριστος έγινες, πάχυνες» με το καλησπέρα σας. Απάντηση ; « Παίρνω φάρμακα» Τόμπολα μου’ ρθε. Δεν παχαίνουν κι όλοι απ΄ το φαί αλλά κι έτσι να΄ ναι τι κερδίζει άραγε εκείνος που διαπιστώνει κάτι τέτοιο; Εκτός αν είναι διαιτολόγος, τότε πάσο.
Όπως δεν αδυνατίζουν κι όλοι από διατροφή, μπορεί να’ χουν άλλου τύπου εμπλοκές. Γι’ αυτό προσωπικά προσπαθώ να αποφεύγω οποιονδήποτε τέτοιο σχολιασμό. Συμπάσχω. Αλλά εδώ έχουμε χαρά, σήμερα γάμος γίνεται..
Ποιος ξέρει πόσα γαμήλια backstage με περισσότερο ενδιαφέρον παίχτηκαν στην κουίντα κάθε σπιτιού και κάθε μυαλού…
Τελικά η μάνα μου μ’ έφαγε να πάρω ένα ζευγάρι παπούτσια διότι τα βρήκε η φθορά κι αφόρετα μέσα στο ντουλάπι. Δεν τα χω βάλει πάνω από πέντε φορές εκτός αν νυχτοπερπατάνε μόνα τους την ώρα που κοιμάμαι. Έτσι εξηγείται. Και μην ακούσω ότι είναι φτηνά γιατί εγώ μια ζωή με φτηνά την έβγαζα αλλά φαίνεται κι η φτήνια τα φτύνει κάποτε ακόμα κι αν πρόκειται για τα ‘’αφόρετα’’ βήματά σου.
Αλλά εδώ έχουμε χαρά, σήμερα γάμος γίνεται… να ζήσετε παιδιά!
Α! Και να βάζετε συχνά τα παπούτσια σας να τσεκάρετε τον βηματισμό σας γιατί στο ντουλάπι τα τρώει ο σκόρος. Σημασία δεν έχει πόσα ζευγάρια υποδημάτων έχεις αλλά κατά πόσο και πως τα περπατάς αυτά που έχεις. Είμαι βέβαιη ότι παρόμοια, ίσως και καλύτερα backstage, – όλα του γάμου δύσκολα- θα’ χουν συμβεί στον καθένα σας. Συμπάσχω
Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Happy End
Σχόλια για αυτό το άρθρο