Ο μαζικός αλαλαγμός που προέκυψε από αυτές τις συναυλίες οφείλεται σε μία παράλογη συνήθεια του κοινού που ίσως ξεκινάει ασυναίσθητα, αλλά σίγουρα αποκρυσταλλώνεται με αξιοθαύμαστη πυγμή στην δημόσια σφαίρα: Την προβολή των ηθικών του αξιών και των κοινωνικοπολιτικών του φρονημάτων στις προσωπικότητες των καλλιτεχνών, τις οποίες το κοινό αποσπά από τους ίδιους τους καλλιτέχνες και ανάγει σε παλλαϊκά σύμβολα, με μόνο προορισμό την αναπαραγωγή, εμπέδωση και εξαργύρωση των ιδεωδών του. Ξεχνάμε, με λίγα λόγια, ότι οι καλλιτέχνες ανήκουν στον εαυτό τους και ότι ο δημόσιος χαρακτήρας του έργου τους δεν μας χορηγεί το δικαίωμα να τους βάζουμε χέρι και να εγείρουμε αξιώσεις από την κοινωνική τους περσόνα.
Όχι, η Αλεξίου δεν είναι υποχρεωμένη να κηρύττει συγκεκριμένο πολιτικό λόγο, και αν το κάνει, εκπροσωπεί τον εαυτό της, όποια συμφέροντα κι αν πιστεύουμε ότι εξυπηρετεί εμμέσως. Και, εδώ που τα λέμε, δικαίωμά της είναι να εξυπηρετεί συμφέροντα ή να μένει ουδέτερη, αν αυτό επιθυμεί. Η ουσία είναι ότι έχει δικαίωμα στον λόγο και τη σιωπή, ακριβώς όπως εμείς, και ότι η ηθική χροιά των ενεργειών της ανταμείβει ή βαραίνει την ίδια και όχι την πολιτιστική της παρακαταθήκη. Αντίστοιχα, η Βίσση δεν είναι υποχρεωμένη να συμμορφώνεται με τις αισθητικές προσταγές της κρατούσας αντιστασιακής νοοτροπίας, ούτε και στέκουν λογικά οι αλτρουιστικές φωνές που θα την ήθελαν να τραγουδάει σε συσσίτια. Δικαιούται να συνάγει κέρδη με όποιον -νόμιμο- τρόπο κρίνει πρόσφορο, γιατί είναι ελεύθερη επαγγελματίας, εξ ορισμού αποσκοπεί στην οικονομική της ευημερία και, βασικά, δεν δήλωσε ποτέ ότι είναι η Μπουμπουλίνα. Το ίδιο ισχύει και για τις συναυλίες του Ρέμου στη Μύκονο, που, εφόσον πληρούν τα τυπικά κριτήρια νομιμότητας, δεν θα ’πρεπε να μας απασχολούν περαιτέρω ως προς τις λογιστικές και τις πολιτισμικές τους παραμέτρους. Είναι αυτό που είναι, δεν απευθύνονται σε όλους, δεν μας επιβάλλονται και, ας μη γελιόμαστε, δεν αποτελούν καινούργιο φαινόμενο.
Σαφώς, η ελευθεριότητα που υπαινίσσονται όλα τα παραπάνω δεν σημαίνει ότι οι τραγουδιστές αυτοί δεν θα κριθούν από τις επιλογές τους. Απλώς δεν θα λογοδοτήσουν σε μας γι’ αυτές. Κι αν είχαμε από αυτούς προσδοκίες συναισθηματικής και ιδεολογικής εκπλήρωσης, το σφάλμα είναι δικό μας που τους αντιμετωπίσαμε ως πολιτικούς ή ακόμα και φίλους μας, αντί να τους δούμε όπως πραγματικά είναι: Αυθύπαρκτα όντα με ιδιωτική συνείδηση, που τυχαίνει να τραγουδάνε όμορφα. Όχι θεόσταλτοι θεματοφύλακες των χρηστών ηθών και ανυστερόβουλοι υπερασπιστές της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Σχόλια για αυτό το άρθρο