Χθες κάναμε άλλη μια απόπειρα να πάμε να δούμε τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία στο Eθνικό Θέατρο. Πήγαμε κατά λάθος στις 7 ενώ ξεκινούσε 8.30 κι έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε βόλτες στην Αθήνα μας. Στο κέντρο που ξυπνάει πάντα τόσες μνήμες γιατί δεν παύει να είναι το “χωριό” μας. Ειλικρινά δεν νομίζω να έχω δει αυτή την πόλη σε χειρότερα χάλια. Βρώμα, σπασμένα πεζοδρόμια, μισόφως παντού, άλλο χρώμα λάμπες έξω από το Πανεπιστήμιο, λες και περνάς βόλτα έξω από ξεχασμένα μνημεία. Όλα τα υπέροχα κτίρια αντιμετωπίζονται με αδιαφορία και παρακμάζουν. Ένα Attica δεν φέρνει την άνοιξη. Οι κεντρικοί δρόμοι Σταδίου και Πανεπιστημίου, ειδικά μετά την καταστροφή του “Αττικόν” και του “Απόλλωνα” είναι σαν φαντάσματα.(Εχετε ξαναδεί καμμένο κτίριο σε πρωτεύουσα να παραμένει καμμένο για χρόνια;;;; Τα τελευταία 8-9;;; χρόνια μόνο τα γκραφίτι στην επισης απαίσια σιδερένια περίφραξη αλλάζουν) . Οι δύο μεγαλύτεροι δρόμοι του κέντρου της Αθήνας απλά σου προκαλούν κατάθλιψη.
Έξω από το κατάστημα του Λαλαούνη ζητιάνοι με κομμένα πόδια. Κάνε μία βόλτα με παιδί στην Αθήνα και μετά ξανασκέψου γιατί δεν μπορεί να κοιμηθεί το βράδυ. Kάτι σαπίζει καθημερινά στην πόλη μας. Στην Ερμού ένας κατακαμμένος άνθρωπος, αβοήθητος, δεκάδες άστεγοι παντού, υπερφωτισμένοι κάτω από το παιχνιδάδικο στο Μοναστηράκι. Για να φτάσεις να βγάλεις σέλφι στο Little Kook περπατάς σε σκοτεινά δρομάκια που μυρίζουν σαν αποχωρητήρια. Οταν βλέπεις τον κόσμο μέσα στο Zonars μέσα από τις τζαμαρίες νιώθεις σα να είσαι το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Last but not least οι πλατείες μας Συντάγματος και Ομόνοιας σε πλήρη ντεκαντάνς. Μπαγκλαντές. Μπανανία. Περπατάς και κρύβεις τσάντες, κινητά τα πάντα. ‘Αθλια γκράφιτι και μουτζούρες παντού. Ναι, θες να είσαι προχωρημένος και ανοιχτόμυαλος αλλά το χάλι γύρω σου δε σε αφήνει. Σπασμένα πεζοδρόμια, χαλασμένοι δρόμοι, μαύρες διαβάσεις. Αυτή είναι η Αθήνα του κέντρου, του εμπορικού. Δε μιλάμε για το Κολωνάκι που έχει αποτελειωθεί από τους επιχειρηματίες μαγαζιών με λιγοστές εξαιρέσεις. Ένα πράγμα που δεν αλλάζει είναι η πλατεία με τα καφέ της που ειναι πια καρνάβαλος και χριστουγεννιάτικη όλο το χρόνο.
Με μεγάλη χαρά ξαναπάω αύριο στη Θεσσαλονίκη, να κάνω βόλτες στην Τσιμισκή και στην Παύλου Μελά σαν άνθρωπος. Δεν ξέρω ποιος μας πίνει το αίμα στην πρωτεύουσα αλλά κάπου πρέπει να φταίμε και εμείς. Κρίμα..
Σχόλια για αυτό το άρθρο