Kάποιος πρέπει να κάνει την αρχή. Εφόσον δεν έχουμε μοδάτες μάσκες όπως οι ασιάτες , τις οποίες φοράνε πρωί – μεσημέρι – βράδυ παντού για να προστατεύονται -και να προστατεύουν τους άλλους- από τα μικρόβια, ας σταματήσουμε στην τελική να φιλιόμαστε. Κοσμικά φιλιά στα θέατρα, στα εστιατόρια, στα events κομμένα. Όσα εμβόλια γρίπης και να έχεις κάνει, όλο και κάποιος γύρω σου θα ρουθουνίζει, θα βήχει ή θα φτερνίζεται. Εμάς εδώ σπίτι 3 άτομα ήδη κατέπεσαν σαν ντόμινο και σήμερα μετά από ένα υπέροχο δείπνο στο “Σαπού” με κρυωμένο φίλο μου- με τον οποίον κάποια σασίμια πρέπει να μοιραστήκαμε και να έγινε το κοκτέιλ σταγονιδίων- ξύπνησα με ένα ύποπτα ημιβουλωμένο ρουθούνι και ένα μικρό γαργάλημα στο λαιμό. Και ήμουν σίγουρη πως θα τη γλύτωνα. Έτσι όπως μερικοί μέσα μας ναι μεν, φοβόμαστε το νέο κακό από την Κίνα αλλά κάπου λέμε πως θα τη γλυτώσουμε, έτσι και θα την πατήσουμε.
Από το σχολείο μας έστειλαν επιστολή πως έφτασε η εποχή της γρίπης. Να πλένουν λέει τα χέρια τους τα παιδιά και να μη τα στέλνουμε σχολείο όταν είναι κρυωμένα. Όταν όμως είναι κρυωμένα και δεν τα στέλνουμε, εκείνοι, μας στέλνουν αυστηρά τις απουσίες και μας λένε πως με 130 ώρες χαμένες επαναλαμβάνεις την τάξη. Για πες λοιπόν, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Και δεν παίρνουμε ανάσα ούτε με τους Τρεις Ιεράρχες. Σχολείο non stop για τα ελληνόπουλα – το half term εξωτική συνήθεια – και να πεις πως μάθαιναν και κάτι ενδιαφέρον; Aκόμα αναμασάνε την προ χριστού ιστορία και το βιβλίο γεωγραφίας, της α γυμνασίου τουλάχιστον είναι δυσβάσταχτο για κάθε ηλικία. Τα παιδιά μας στα 12 δεν έχουν ιδέα τι έχει συμβεί και τι συμβαίνει τον 20 και 21 αιώνα, εκτός αν έχει τύχει και το έχουν δει σε κάποια ταινία..
Και για να επιστρέψουμε στο κοινωνικό φιλί, ας γίνει ένα κίνημα να το στατήσουμε χωρίς να θεωρείται αγένια. Και οι κρυωμένοι όπως οι μαθητές, ας κάτσουν σπίτι και ας αφήσουν το βήχα στο θέατρο, στο σινεμά, στο μετρό και σε άλλους χώρους με πολύ κόσμο. Από μακριά και αγαπημένοι!
Σχόλια για αυτό το άρθρο