H κουλτούρα των Mods εμφανίστηκε τη δεκαετία του 60 φυσικά στη Μεγάλη Βρετανία. Κοστούμια, μουσική, βέσπες και ένα περίεργο μαλλί σαν καπελάκι βασίλευαν και πολεμούσαν τους rockers την εποχή του Swinging London –που απολαμβάνεις στο Blowup του Αντονιόνι , στα μίνι και τις φωτογραφίες της Τουίγκι. Οι mods εξαπλώθηκαν σε όλο τον κόσμο , άλλαξαν και αναζωπυρώθηκαν στο τέλος της δεκαετίας του 70 φυσικά.. στη Μεγάλη Βρετανία με αγώνες σκούτερ , το Quadrophenia και συγκροτήματα όπως οι The Jam που συνδύασαν και τη δυναιμκή της new wave μουσικής. Πόσο εκτονώνεσαι όταν τραγουδάς το A town Called Malice, που οφείλει τη δεύτερη επιτυχία του, στο πιο φρέσκο κοινό στο έργο Billy Elliot.
Δημιουργός των The Jam ο τεράστιος Paul Weller , ένας ταλαντούχος μουσικός που ότι έπιανε γινόταν χρυσός αφού έκανε τρομερούς ελιγμούς και με τους Style Council μετά και με τη σόλο καριέρα του. Ο Modfather, Paul μεγαλώνει, αλλάζει και ωριμάζει ως Changing Man,με το ίδιο χτένισμα και το ίδιο ακαταμάχητο στιλ. Εκεί κάποτε την εποχή των Style Council διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας – έχω εκπληκτικές εμπειρίες και ιστορίες από αντίστοιχες «διασταυρώσεις» με είδωλα της παιδική μου ηλικίας που κάποια στιγμή θα αρχίσω να μοιράζομαι . Τότε είχε χτυπήσει και πάλι μουσική φλέβα, τότε που βασίλευαν στα top of the pos Sade και Matt Bianco.
Ο Paul αλλάζει και ξεχωρίζει, βραβεύεται και κάνει πολλά παιδιά- έχει 7 νομίζω. Ζει τη ζωή με το κουτάλι αλλά φορώντας τα καλά του. Οι καταχρήσεις κόπηκαν αν και του λείπουν. Κρατάει μόνο το κάπνισμα.
Χθες αποθεώθηκε στο Apollo στο Hammersmith, που αλλάζει ονόματα αλλά παραμένει ο συναυλιακός Art Deco ναός όπου ο David Bowie σκότωσε τον Ziggy Stardust δίνοντας την τελευταία του συναυλία το 1973 ως Ziggy.. όπως άλλαζε ο Bowie αλλαζε και ο Weller.
Τί να κάνουμε ο καθένας πιστεύει σε κάτι. Εγώ πιστεύω στο Bowie, στο ταλέντο, στη θεσπέσια μουσική που μας έχουν χαρίσει αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι (δε χρειάστηκα τίποτα παραπάνω από ένα τραγούδι τους για να με επαναφέρω όταν είμαι στα κάτω μου).
O Paul Weller τα έσπασε για δύο ώρες και ασταμάτητα, με μία εκπληκτικά κουρδισμένη ορχήστρα, με δέκα κιθάρες που άλλαξε, στο πιάνο και με το πόδι που κοπανούσε με ρυθμό στα αριστερά του και τα γκρίζα μαλλιά του που τίναζε από ένταση και ενθουσιασμό. Μας τα είπε όλα – δεν άφησε τίποτα. Από τα χιτς των Style Council μέχρι το επικό You do something to Me.. το Changing Man και τα καινούργια του τραγούδια.. o χρόνος περνούσε με τα τραγούδια του, οι εποχές και αυτό πιο μοντέρνος από ποτέ, τόσο φιτ όσο και στα χρόνια της Θάτσερ! Το κοινό , ένα ευπρεπέστατο ωραίο μείγμα ανθρώπων όλων των ηλικιών που θα εύχονταν και εκείνοι να του έμοιαζαν και να μην είχαν αλλάξει από τα χρόνια της Θάτσερ ήταν αντάξιο του. Οι άγγλοι είναι μία κατηγορία από μόνοι τους στα θεάματα- σε συγκινούν με το πως «αρπάζουν» και ανταποκρίνονται.. αποθεώνου και διασκεδάζουν με την καρδιά τους, περισσότερες φορές και από τον καλλιτέχνη..
Απολαύστε το φινάλε με το encore που όλοι περίμεναν και το Α Town Called Malice, όπου έπεσε κυριολεκτικό το θέατρο!…Ακούστε λίγη μουσική. Στο Λονδίνο έχει πάντα την απόλυτη μουσική αλλά ο καιρός είναι χάλια. Πουθενά δεν είναι τέλεια!
Σχόλια για αυτό το άρθρο