Θέλω να γράψω κάτι με αφορμή την προηγούμενη ανάρτησή μου η οποία βλέπω ότι αναπαράγεται και κοινοποιείται ασταμάτητα. Μεγάλωσα τα παιδιά μου με κλειστή την τηλεόραση την ώρα των ειδήσεων. Ερχόταν από το σχολείο και μου έλεγαν διάφορα τρομακτικά που τα μάθαιναν από τους συμμαθητές τους. Τα παιδιά δεν χρειάζεται από μικρά να ξέρουν τα όσα τρομακτικά συμβαίνουν. Πρέπει να πιστεύουν ότι ο κόσμος είναι ασφαλής. Εκείνη τη στιγμή το ίδιο έκανα για όλα τα παιδιά. Τα έκανα να πιστέψουν ότι δεν κινδύνευαν. Με αφορμή αυτό θέλω να πω ότι καλά θα κάνουμε να προστατεύσουμε τα παιδιά από αυτή την διάχυτη αίσθηση κινδύνου που αναπαράγουν διαρκώς οι τηλεοράσεις κι από τις εικόνες που κάνουν τη βία να μοιάζει καθημερινότητα. Επίσης θέλω να πω ότι από το να μοιράζουμε ευθύνες γενικώς (χωρίς να αρνούμαι ότι υπάρχουν) καλά θα κάνουμε ο καθένας από εμάς να είναι υπεύθυνος στο μικρόκοσμό του πρώτα απ’ όλα και να μπορεί κοιτάζοντας στα μάτια το διπλανό του να πει εγώ τηρώ τους νόμους. Και επειδή τον προηγούμενο χρόνο αγόρασα το σπίτι στο Μάτι με τραπεζικό δανεισμό, θέλω να ζητήσω από αυτούς που κάνουν γενικεύσεις λέγοντας πως όλα τα σπίτια είναι παράνομα και χτισμένα στο δάσος, να διευκρινίσουν ότι στο Μάτι υπάρχει μια μεγάλη έκταση που έχει μη δασικό χαρακτήρα και τα σπίτια δεν είναι παράνομα.
* H Eλισάβετ Παπαδοπούλου γεννήθηκε στο Διδυμότειχο. Σπούδασε στη Νομική Σχολή της Κομοτηνής. Ασχολήθηκε με τη δικηγορία, αλλά την εγκατέλειψε για να γίνει δικαστής. Παραιτήθηκε ύστερα από έξι χρόνια. Σήμερα εργάζεται στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους. Έργα της: Hotel Victoria (νουβέλα, 1995), Άνεμος Ανατολικός (μυθιστόρημα, 1997), Ψέματα, ζαχαρωτά και πρωτοσέλιδα (μυθιστόρημα, 2000), Κληρονόμησα όλες τις φίλες της μαμάς μου (μυθιστόρημα, 2004). Συμμετείχε στις συλλογές διηγημάτων Ο φύλακας των ψυχών (1999), Των εμών ερώτων (2001), Κοκτέιλ μολότοφ (2003), Υπόγειες ιστορίες (2008), Αγαπώντας τις ερωμένες του (2009), Μέρες και νύχτες που δεν ήταν δικές μας (2014).
Σχόλια για αυτό το άρθρο