Από την/τον Τάσος Κατρής Θεοδωρόπουλος (TAZ) | 25 Ιανουαρίου 2020
Ο ΤΑΖ προσπαθεί να εξερευνήσει τι ήταν αυτό που ενόχλησε σε μια ταινία που τον γλύκανε.
Ξεκινάω κουβέντα με έναν κριτικό. Η πρώτη του φράση είναι «μα το Cats είναι ούτως ή άλλως ένα κακό μιούζικαλ». Τι λες μωρή κακομοίρα; 21 χρόνια παραστάσεις στο Λονδίνο, άλλα περίπου τόσα στη Νέα Υόρκη και 81 εκ. θεατές σε 50 χώρες; Άλλος μου λέει “μα δεν έχει υπόθεση”. Ναι ζαχαρένια μου γιατί βασίζεται στο βιβλίο του πανμέγιστου ποιητή Τ.Σ. Έλιοτ «Εγχειρίδιο πρακτικής γατικής του γέρο Πόσουμ». Τράβα και κάνε το κι εσύ μιούζικαλ αν μπορείς.
Το Cats είναι στην ουσία μια ροκ όπερα γεμάτη χορό και τραγούδι που διεξάγεται το βράδυ που μια γάτα θα επιλεχθεί για να ανέβει στον γατοπαράδεισο και να επιστρέψει σε μια νέα ζωή. Και ώσπου να γίνει αυτό, διάφορες γάτες διαφορετικών ειδών και συμπεριφορών περνάνε με το δικό τους νούμερο. Αν λοιπόν είσαι αρκετά βλαμμένη και δεν καταλαβαίνεις πως έτσι είναι γραμμένο το θεατρικό, πρόβλημα σου. Το Cats του Άντριου Λόιντ Γουέμπερ είναι από τα πιο μοντέρνα κλασσικά μιούζικαλ που φτιάχτηκαν ποτέ.
Την κινηματογραφική του μεταφορά ανέλαβε ο οσκαρικός Τομ Χούπερ (Ο λόγος του Βασιλιά, Οι Άθλιοι) πιστοποιημένος και γνώστης του μιούζικαλ. Στην ταινία παίζουν ονόματα όπως αυτά της Τζούντι Ντεντς, του Ίαν Μακ Κέλεν, της Τέιλορ Σουίφτ, της Τζένιφερ Χάντσον (θρυλική Γκριζαμπέλα). Η ιδέα για μεταφορά του θεατρικού σε ταινία γεννήθηκε αρκετά χρόνια πριν, όμως το καίριο ερώτημα ήταν πως θα απεικονιστούν οι γάτες. Η ιδέα στην οποία κατέληξαν οι συντελεστές ήταν να φορέσουν ψηφιακή γούνα, αυτιά και ουρά. Και εκεί ήρθε η καταστροφή.
Μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο trailer τα trolls κατέκτησαν το διαδίκτυο με το πόσο ψεύτικο φαίνεται όλο αυτό κι ότι μοιάζει με κινούμενο σχέδιο. Δεν μοιάζει. Και είναι άδικο να κατηγορείς τη χρήση ψηφιακών εφέ ειδικά στο Cats την ώρα που όλες σχεδόν οι χολιγουντιανές περιπέτειες είναι καρτούν. Οι περισσότεροι ηθοποιοί έπαιξαν κανονικά το ρόλο τους με μέικ απ, απλά η ψηφιακή τεχνολογία ήρθε να ενισχύσει τη γούνινη φαντασίωση. Κι εκεί έγινε ο μεγάλος χαμός. Πέρα από τους κριτικούς που δεν έχουν ιδέα από μιούζικαλ, προστέθηκαν και οι φαν που δεν είδαν στην οθόνη τις μακιγιαρισμένες γουνοφορεμένες γάτες του θεάτρου αλλά κάτι άλλο, σαν γατόμορφους ανθρώπους ψηφιακά περιποιημένους. Προσωπικά πιστεύω ότι αυτή ήταν και η σωστή επιλογή απλά μέσα στον πανζουρλισμό των χορευτικών δεν μπορείς να πεις με σιγουριά τι είναι ψηφιακό και τι είναι αληθινό. Σιγά το θέμα.
Οι περισσότερες χορευτικές ταινίες γυρίζονται με τόσο μοντάζ που για να δεις έναν χορευτή να πετάει του ‘χει φάει 20 λήψεις. Η πρωτοπορία του Cats γύρισε μπούμερανγκ στα χορευτικά όπου δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν ο ηθοποιός χορεύει ή αν βοηθάει το ψηφιακό και στην ηθελημένη υπερβολή που χρειάζεται κάθε παραμύθι. Εισπρακτικά και κριτικά το Cats αποδείχτηκε μια τεράστια αποτυχία, με θάρρος όμως, τόλμη και άποψη. Για να μην αναφέρω τις υπέροχες νέες – φρέσκες ενορχηστρώσεις της πρωτότυπης μουσικής. Πάντως η ταινία έφαγε χοντρό και άγριο μπουμπούνισμα σε σημείο να θεωρείται στο imdb μία από τις χειρότερες των τελευταίων 20 ετών.
Το ψηφιακό θαύμα που ήθελε ο Τομ Χούπερ τον έπνιξε, όμως η ταινία θα σας πνίξει σε έναν κόσμο χαράς και μαγείας. Υπάρχουν σκηνές μαγικά στημένες και μια υπέροχη φωτογραφία που σε μεταφέρει στο 1930 αντί του ’80 που διεξάγεται το πρωτότυπο μιούζικαλ. Υπάρχει γενικά μια μπιζάρ αίσθηση που είτε την απορρίπτεις από την αρχή είτε την αποδέχεσαι μέχρι τέλους. Και είναι τέλειο οικογενειακό θέαμα. Γιατί δηλαδή; Καλύτερος είναι ο Τιμ Μπάρτον με τις τελευταίες του κουλαμάρες;
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: B (που να σου φάει τη γλώσσα η γάτα)
