Γεωργία Ανδρέου: «Οι ηθικές αξίες καθορίζονται από τα βιώματα»

Η Γεωργία Ανδρέου είναι ευλογημένη με πολλά τάλαντα: Σκηνοθέτις, ηθοποιός, αρχαιολόγος και ειδική παιδαγωγός, με πολυετή εμπειρία στον επιστημονικό και καλλιτεχνικό χώρο, πανέμορφη και δυνατή προσωπικότητα! Διαθέτει πλούσιο ενεργητικό σε παραστάσεις ως σκηνοθέτις, δραματουργός, ηθοποιός και μεταφράστρια.  Έχει ασχοληθεί με τον σχεδιασμό και την εμψύχωση βιωματικών σεμιναρίων και εργαστηρίων που προάγουν την ενσυναίσθηση, την αυτογνωσία και την προσωπική ανάπτυξη μέσω θεατρικών τεχνικών.  Έχει εργασθεί ως εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού και θεάτρου για ενήλικες και ΑμεΑ, παράλληλα, έχει οργανώσει και συμμετάσχει σε κοινωφελείς δράσεις και καινοτόμα προγράμματα για ενήλικες, παιδιά και ΑμεΑ. Επίσης, σε διεθνή συνέδρια ως εισηγήτρια, καλύπτοντας διάφορα επιστημονικά πεδία.  Η πρόσφατη ερευνητική της εργασία επικεντρώνεται στις τεχνολογίες Blockchain, NFTs και την Τεχνητή Νοημοσύνη, με εφαρμογές στον πολιτισμό, το θέατρο, την εκπαίδευση και την αρχαιολογία. Επιπλέον, εξειδικεύεται στην καλλιέργεια της ενσυναίσθησης μέσω της τέχνης, ως υποψήφια διδάκτωρ του Τμήματος Ιατρικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, συμμετέχοντας σε διεθνή συνέδρια και αρθρογραφώντας. Έργα της έχουν παρουσιαστεί σε σημαντικούς χώρους, όπως το Musikverein Brahms-Saal (Βιέννη), η Κεντρική Σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης («Λέσχη Γονεοκτόνων» του Αμβρόσιου Μπιρς), το Θέατρο Τζένη Καρέζη («Τρεις Αδελφές» του Άντον Τσέχoφ) και το Μορφωτικό Γραφείο της Κυπριακής Πρεσβείας («Πείνα» του Χαράλαμπου Γιάννου) κ.ά. Πρόσφατο έργο της αποτελεί η παράσταση «Φτιάξε τη δυστυχία σου μόνος σου»  εμπνευσμένο από το έργο του Paul Watzlawick. Μετά τις επιτυχημένες sold out παραστάσεις και τη θερμή υποδοχή του κοινού,  επανέρχεται για ένα νέο κύκλο παραστάσεων κάθε Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00 στο Θέατρο Ρεκτιφιέ (το σωστό μέρος για να κάνεις λάθος επιλογές…). Από τις πιο υπέροχες συνεντεύξεις που έχω πάρει στην πορεία των 35 χρόνων μου μέχρι σήμερα την οποία χαρακτηρίζει καλλιέπεια, σωστή χρήση της ελληνικής γλώσσας, λόγος και μηνύματα προς κάθε αποδέκτη και ωριμότητα σκέψης και πράξης! Θαυμάστε μια ζηλευτή κυρία, την Γεωργία Ανδρέου η οποία, επίσης, ξεχωρίζει από τότε που δημιούργησα για το Cosmopoliti το γνωστό μου Α ως Ω!

Αυτογνωσία:

Να ξέρεις ότι κάτι σου κάνει κακό, και να το ξανακάνεις! Η επικίνδυνη εκείνη η κατάσταση κατά την οποία ο άνθρωπος συνειδητοποιεί πως είναι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού του -και μάλιστα ότι μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτή του τη δυστυχία. Όταν όμως την κατακτήσουμε, τότε μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχα τα βράδια. Η αυτογνωσία, όπως λέει και ο Πίνδαρος, έρχεται όταν μέσα από τα βιώματά μας γινόμαστε αυτό που είμαστε, αφού πρώτα όμως μάθουμε ποιοι είμαστε.

Βιώματα:

Οι εσωτερικές μας αποσκευές που μας ακολουθούν αδιάλειπτα, ακόμα και στα όνειρα. Μερικές είναι δανεικές από την δασκάλα μας στο δημοτικό, άλλα από τη μαμά, κάποια από τα τραύματα της παιδικής μας ηλικίας, αρκετά τα έχουμε χρυσοπληρώσει σε συνεδρίες ψυχανάλυσης και ούτω καθεξής. Αυτές οι εσωτερικές ιστορίες έχουν την ιδιότητα, όσο πιο βαθιά τις κρύβουμε, τόσο πιο πολύ να καθορίζουν τη ζωή και τις επιλογές μας. Όμως, όσο τις αναγνωρίζουμε και τις αποδεχόμαστε τόσο περισσότερο γίνονται σύντροφοι, ικανοί να μας προσφέρουν χαρά και, ίσως, μια κάποια επούλωση.

 

Γενικευμένη βία:

Η ήσυχη, διακριτική συντροφιά που μας ακολουθεί παντού πλέον: στο μετρό, στη δουλειά, στη διασκέδαση, στις σχέσεις, στο σχολείο, στο scroll down. Δεν φωνάζει, δεν χτυπάει… Συσσωρεύεται. Κλιμακώνεται και στριφογυρίζει απεγνωσμένα. Είναι τόσο διάχυτη που δεν τη βλέπεις πια. Μόνο τη νιώθεις. Διαρκώς σου υπενθυμίζει ότι ζεις σε έναν κόσμο που έχει κάνει την παράνοια κανονικότητα και την ανασφάλεια νομοτέλεια. Η γενικευμένη βία είναι το σύγχρονο κοινωνικό φαινόμενο – ποτέ δεν ξέρεις ποια μορφή θα πάρει, αλλά ξέρεις πως κάτι θα συμβεί. Κάτι σαν ρουλέτα, μόνο που η σφαίρα είναι πάντα στο θάλαμο.

 

Δραματουργός:

Ένας αρχιτέκτονας εικόνων και λέξεων -φέρνει στην επιφάνεια μνήμες, ερμηνεύει, παρουσιάζει. Ένα είδος κατασκευαστή συναισθηματικών παγίδων, που πλέκει λόγια, σιωπές και σκηνικά, ώστε να μπορείς να ταυτιστείς, να γελάσεις, να κλάψεις και, στο τέλος, να αναρωτηθείς αν τελικά είδες παράσταση ή μια απροσδόκητη αντανάκλαση της ίδιας σου της ύπαρξης.

Ενσυναίσθηση:

Το ενοχλητικό προνόμιο να μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου, τη στιγμή ακριβώς που τα δικά σου σε πληγώνουν αφόρητα. Σπάνια πράξη σε έναν πλανήτη εθισμένο στο «Σκέψου θετικά!», αντί του απλού «Άκουσε». Παραδόξως, εξακολουθεί να αποτελεί αναγκαίο όρο για τη συνέχιση αυτού του περίεργου πειράματος που ονομάζουμε ανθρωπότητα. Χωρίς ενσυναίσθηση, το να υπάρξουμε ως άνθρωποι είναι απλώς ακατόρθωτο. Θεωρώ ότι θα μας απασχολήσει όλο και περισσότερο στα άμεσο μέλλον, δεδομένων των εξελίξεων.

 

Ζηλόφθονος:

Ο άνθρωπος που πιστεύει ακράδαντα πως η δική σου επιτυχία  είναι η προσωπική του αποτυχία. Ένας αμετανόητος εραστής της αποτυχίας των άλλων και της προσωπικής του δυστυχίας. Καταδικασμένος στην αιώνια κόλαση. Στην καλύτερη περίπτωση, θα σε μισήσει σιωπηλά· στη χειρότερη, θα σε καλέσει σε δείπνο.

 

Ηθικές αξίες απαξιωμένες:

Οι ηθικές αξίες καθορίζονται από τα βιώματα. Κατά συνέπεια, στην αυγή αυτού του νέου Μεσαίωνα που ζούμε, ολόκληρο το αξιακό σύστημα των προηγούμενων εποχών απαξιώνεται συλλήβδην. Λέξεις κάποτε φορτισμένες με ιδιαίτερο νόημα, σήμερα έχουν καταντήσει φτηνά, ξεφωνημένα hashtags. Έχουν εξευτελιστεί «μες τες πολλές κινήσεις κι ομιλίες και των σχέσεων την καθημερινή ανοησία», χρησιμοποιημένες μέχρι αηδίας από πολιτικούς, influencers και τηλεοπτικά πάνελ, ώσπου να γίνουν μια όχληση ξένη φορτική…

Θέατρο Ρεκτιφιέ:

Το κατάλληλο μέρος να φτιάξεις τη δυστυχία σου. Ο μοναδικός χώρος στην πόλη όπου μπορείς να διορθώσεις τη ζωή σου, καταστρέφοντάς την πρώτα με στιλ. Εδώ, το λάθος δεν είναι μόνο επιτρεπτό – είναι επιθυμητό. Φιλόξενο, ονειροπόλο, δεκτικό. Δεν ρωτάει «ποιος είσαι;», αλλά «θες να κάτσεις;».

 

Ισχυρογνωμοσύνη:

Αυτή η εσωτερική αντίσταση στο να παραδεχτείς το λάθος σου. Συνήθως κρύβεται πίσω από τη “βεβαιότητα” και απορρίπτει κάθε άλλη ιδέα. Το δυνατό χαρτί του “Εγώ ξέρω καλύτερα”, ακόμα κι αν το μόνο που ξέρεις είναι να μονολογείς. Η αγαπημένη τακτική όσων δεν θέλουν να δεχτούν άλλη γνώμη ή εναλλακτική… Χρήσιμη, αν θες να μείνεις μόνος. Για πάντα.

 

Κακία:

Η λεπτή, σχεδόν ηδονική απόλαυση του να γνωρίζεις τι είναι το σωστό και να επιλέγεις, με αξιοθαύμαστη συνέπεια, το λάθος. Ένα υποχθόνιο άνθος, ποτισμένο με ανασφάλειες, φόβους και υπαρξιακή μοναξιά. Και που το περιποιείσαι με προσοχή, με επιμέλεια, με τόση λεπτομέρεια ώστε να μην υποψιαστεί ποτέ κανείς… ότι σε πονάει.

 

Λόγος:

Η ψευδαίσθηση ότι η λογική μπορεί να νικήσει το παράλογο. Ένα ευγενές εργαλείο της ανθρώπινης επικοινωνίας, συχνά χρησιμοποιούμενο για να αποφύγεις τον εαυτό σου, να χειραγωγήσεις τον άλλον ή να υπερασπιστείς μια ιδέα ή μια «αλήθεια» που έχει ήδη καταρρεύσει, αποδειχθεί ψευδής ή άχρηστη.

Μαύρη κωμωδία:

Η ικανότητα να γελάμε με τα πάθη μας και να παρωδούμε τα τραύματά μας -γιατί αν δεν γελάσεις με τον εαυτό σου, θα κλάψεις. Μια θεραπευτική τεχνική με εγγυημένα αποτελέσματα, εκτός κι αν  το χιούμορ μας το καταλαβαίνουμε μόνον εμείς…

 

Νοημοσύνη:

Η ικανότητα να καταλαβαίνεις τι κάνεις λάθος, να το εξηγείς με εντυπωσιακή σαφήνεια… και να το επαναλαμβάνεις σαν να μην έχεις καταλάβει τίποτα. Το φιλοσοφικό σαδομαζοχιστικό παιχνίδι μεταξύ αντίληψης και πράξης.

 

Ξενομανία:

Γιατί να λες “απογοήτευση” όταν μπορείς να πεις “Weltschmer”και να νιώθεις σαν χαμένος χαρακτήρας του Ντοστογιέφσκι;

 

Οίκτος:

Η κακιά μητριά της συμπόνιας, στερούμενη ειλικρίνειας και γεμάτη έπαρση. Η σιωπηρή διαβεβαίωση ότι εμείς είμαστε ανώτεροι.

 

Ραδιουργίες:

Το αόρατο νήμα που κινεί τις μαριονέτες των καταστάσεων, συχνά με κίνητρα κρυφά και απώτερο σκοπό την προσωπική επικράτηση. Η σιωπηλή δύναμη όσων προτιμούν να σπείρουν ανέμους και να θερίσουν θύελλες, χωρίς ποτέ να εμφανιστούν στο προσκήνιο…

Συγγραφή – σκηνοθεσία:

Η αντίστασή μου απέναντι στην παράνοια, τη βία, την απομυθοποίηση, το εφήμερο, την αγωνία, τη θλίψη, τον πόνο, την απογοήτευση… Ένα μυστικό μονοπάτι που φωτίζεται βήμα-βήμα, μέχρι να με οδηγήσει κάπου όμορφα, σε κάποιο ξέφωτο και τότε αποκτώ το θάρρος να το μοιραστώ. Είναι το σχέδιο απόδρασης από τη φυλακή του κόσμου και ταυτόχρονα ο πιο βαθύς τρόπος να κατοικήσω μέσα του.

Τρυφεράδα:

Ένα άγγιγμα που δεν ψάχνει να διορθώσει, αλλά να φροντίσει και να καταλάβει. Ό,τι απομένει όταν τελειώσουν οι άμυνες και αρχίσουν οι αισθήσεις…

 

Υλισμός:

Η πίστη ότι το «έχειν» μπορεί να υποκαταστήσει το «είμαι». Αν δεν μπορείς να το αγγίξεις, δεν υπάρχει. Οι πιστοί της δυστυχίας θα έλεγαν: “Ακόμα κι αν το αγγίξεις, μην το πιστέψεις”.

Φτιάξε τη δυστυχία σου μόνος σου:

Το εξαιρετικό ταλέντο να στήνεις παγίδες στον εαυτό σου και να πέφτεις μέσα με απόλυτη επιτυχία. Να γλιστράς κομψά και πειθαρχημένα στον ίδιο σου το λάκκο — αυτόν που έσκαψες με τόση φροντίδα για να σε προστατεύει απ’ τον κόσμο. Η ατέρμονη, εμμονική σχεδόν αναζήτηση της ευτυχίας είναι συχνά ο πιο σίγουρος δρόμος προς τη δυστυχία. Αρκεί να ακολουθήσεις τα σημάδια: Βλέπεις κι εσύ το παρελθόν μέσα από ένα ρόδινο φίλτρο, σαν έναν χαμένο παράδεισο που δεν υπάρχει πια; Πιστεύεις ότι πρέπει πάντα να κερδίζεις, γιατί κάθε ήττα ισοδυναμεί με απόρριψη της ύπαρξής σου; Νιώθεις πως τα φανάρια γίνονται κόκκινα μόνο για σένα, ότι βρίσκεσαι πάντα στη λάθος ουρά, στο λάθος σημείο, στην λάθος εποχή; Ψάχνεις εναγωνίως έναν σύντροφο ίδιο με τον προηγούμενο, για να επαναλάβεις -ασφαλώς- το ίδιο λάθος; Βάζεις μεγαλεπήβολους στόχους, αλλά συνεχώς αναβάλλεις το ξεκίνημα, περιμένοντας την «ιδανική στιγμή» που ποτέ δεν έρχεται; Αν ναι, τότε βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο. Η δυστυχία είναι για σένα μονόδρομος. Πρόσεξε μόνο μην αναρωτηθείς στην πορεία: «Μα πώς κατάφερα να γίνω ο χειρότερος εχθρός του εαυτού μου;». Γιατί η απάντηση είναι απλή: με επιμέλεια, με συνέπεια, με αγάπη. Μόνος σου.

 

Χάος (μτφ):

Όχι απαραίτητα καταστροφή, αλλά σίγουρα μια πρόκληση για κάθε προσπάθεια κατανόησης και ελέγχου. Η αλήθεια που κρύβεται κάτω από την λεπτή επιφάνεια της ψευδαίσθησης της οργάνωσης.

 

Ψυχική υγεία:

Μια συνεχής διαπραγμάτευση με τις φωνές στο μυαλό σου -κάποιες καθησυχαστικές, άλλες ενοχλητικές- και η τέχνη να επιλέγεις ποιες θα ακούσεις. Μια διαρκής αναζήτηση γαλήνης σε έναν κόσμο που μοιάζει αποφασισμένος να την υπονομεύσει. Όχι απουσία προβλημάτων, αλλά η ικανότητα να πλοηγείσαι μέσα σε αυτά.

 

Ωριμότητα:

Όπως λέμε και στην παράσταση, η ωριμότητα είναι η ικανότητα να κάνεις κάτι, μολονότι σου το έχουν προτείνει οι ίδιοι σου οι γονείς.

«Φτιάξε τη δυστυχία σου μόνος σου»
Μαύρη Κωμωδία
Εμπνευσμένη από το ομώνυμο best seller του Πoλ Βατζλάβικ (Εκδ. Αλήστου Μνήμης)
✍Κείμενο – Σκηνοθεσία: Γεωργία Ανδρέου
🎼Μουσική Σύνθεση: Κώστας Δημουλέας
💃Κίνηση:ΖέφηΜπαρτζώκα
🎤Μουσική Διδασκαλία: Πάνος Κορογιαννάκης
👗Κοστούμια: Βασίλης Μπαρμπαρίγος
Φωτισμοί: Χρήστος Μπαλαγιάννης
Trailer – Γραφιστικά: Ισίδωρος Πλακωτάρης
Φωτογραφίες: Ερρίκος Ανδρέου
🎭Ηθοποιοί: Αλεξάνδρα Ζώη, Πάνος Κορογιαννάκης, Αρμάν Εδουάρδος Μενετιάν, Κώστας Σκεπαρνιάς, Γιώργος Τάτσης
Παραγωγή: Abirato

Διάρκεια: 75 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

📍 Θέατρο Ρεκτιφιέ
Λεωφόρος Κωνσταντινουπόλεως 119, Αθήνα 104 47
https://shorturl.at/eDFXS
📞 Πληροφορίες – Κρατήσεις:697 2163 739 (ώρες 5-8μμ)

 

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:

Κάθε Σάββατο ώρα 21:00 & Κυριακή ώρα 20:00

 

ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ:
15€ κανονικό
12€ μειωμένο:Μαθητικό / Φοιτητικό / Κάρτα Ανεργίας (ΟΑΕΔ) & Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ) / ΑμΕΑ / Άνω των 65 ετών / Ομάδες άνω των έξι (6) ατόμων
8€ ειδική τιμή:Κάτοχοι κάρτας ΣΕΗ / Σπουδαστές Δραματικών Σχολών / Κάρτα Συλλόγου Θεατρολόγων
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ:
https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/dystyxia

ΒΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
site:https://dystyxia.wordpress.com/
youtube:https://dystyxia.short.gy/pMUybJ
insta:https://dystyxia.short.gy/HRsMlK
fb:https://dystyxia.short.gy/UIPXDL

Abirato Theater Company
fb:https://www.facebook.com/abiratoteam
Youtube:https://abirato.short.gy/ckoIcl