Από την/τον Vasilis Papavasiliou | 2 Ιουλίου 2019
Ο άξιος, εμπνευσμένος και ευρηματικά δημιουργικός, Γιάννης Καλαβριανός, είναι ένας από τους δέκα σπουδαίους σκηνοθέτες του θεάτρου μας, ο οποίος το λαμπρύνει και το κοσμεί με το βεληνεκές ως προς την επαγγελματική του ιδιότητα και με το ήθος του, ως προς την κοινωνική! Θα μπορούσε να σκηνοθετεί, εκτός ελληνικών συνόρων, σε ευρωπαϊκές σκηνές και όχι μόνο, γιατί διαθέτει αυτό το intellectual χάρισμα, όπως και οι ξένοι σκηνοθέτες. Κατά κύριο λόγο δεν αποδομεί τα έργα με άσχετες μοντερνιές μόνο και μόνο για να προξενήσει εντυπωσιασμό. Αντίθετα, τα αναδεικνύει, καθώς και τους ήρωές τους και χρησιμοποιεί μία φρέσκια ματιά, όπου και όταν χρειάζεται…Ξεχωρίζει για την ευγένεια και τη σεμνότητά του, προτερήματα που χαρακτηρίζουν τους ξένους μεγάλου σκηνοθέτες. Το μεγαλείο της ψυχής του αντικατοπτρίζεται σε όλα τα έργα που σκηνοθετεί αλλά και που γράφει ο ίδιος- είναι, επίσης, ένας εξαίρετος συγγραφέας- και οι sold out παραστάσεις του λάμπουν σαν διαμάντια επί σκηνής! Θα μεροληπτήσω ομολογώντας ότι, αν ήμουν ηθοποιός θα επιζητούσα μία συνεργασία μαζί του! Φέτος, συνεργάζεται και πάλι με το Κ.Θ.Β.Ε στην Ευριπίδεια τραγωδία ‘’Ιφιγένεια η εν Αυλίδι’’ που κάνει πρεμιέρα στις 3 Ιουλίου στο θέατρο Δάσους. Διαβάστε ένα Α έως το Ω διαφορετικό από τα άλλα, από έναν πραγματικό θεατράνθρωπο, τον Γιάννη Καλαβριανό!
Από Μηχανής Θεός: Το δύσκολο είναι όταν δεν έρχεται…
Βούληση: Ισχυρή, για να μπορεί να μετακινείται.
Γενική δοκιμή: Η στιγμή που συχνά, αλλάζουν πολλά πράγματα.
Διορατικότητα: Κάτι σαν το ένστικτο.
Ευριπίδης: Ο πατέρας του σύγχρονου ψυχολογικού θεάτρου.
Ζωή: Με αναπάντεχες αλλαγές.
Ήθος: Καλλιεργείται. Και πάντα ξεχωρίζει.
Θέατρο: Για εμένα, η σπουδαιότερη έντεχνη απόπειρα της ανθρώπινης διάνοιας.
Ιφιγένεια η εν Αυλίδι: Η καλοκαιρινή σκοτεινή μας ιστορία.
Κάθαρση: Το ζητούμενο. Να φύγει μέρος του άχθους του να ζεις.
Λόγος: Πάντα προηγείται.
Ματιά σκηνοθετική: Κλείνοντας το μάτι στον θεατή.
Νοερός: Πριν γίνει πραγματικός.
Ξένο ρεπερτόριο: Τεράστιο και υπέροχο εξαιτίας και της ποικιλότητάς του.
Ομοθυμία: Η προϋπόθεση.
Παράσταση: Μια θνησιγενής λάμψη ζωής.
Ρομαντισμός: Υπέροχο κίνημα.
Σχέδια (καλλιτεχνικά επόμενα): Μία παράσταση για τη φθορά και το χρόνο που περνάει.
Τραγωδία: Ένα συγκλονιστικό θεατρικό είδος.
Υπερηφάνεια: Για ό,τι καταφέρνει κανείς στη ζωή, ώστε να είναι ο ίδιος καλά και χρήσιμος για τους άλλους.
Φαντασία: Αχαλίνωτη.
Χορός: Στην τραγωδία, το μεγάλο ερωτηματικό.
Ψυχή: Το σημείο συνάντησης του μεγαλύτερου βάρους και της απίστευτης ελαφράδας.
Ωραίο φινάλε: Εξαρτάται από τον τρόπο ορισμού του «ωραίου». Πολλές φορές μας αρκεί και ένα οποιοδήποτε τέλος.
