Από την/τον Τάσος Κατρής Θεοδωρόπουλος (TAZ) | 14 Φεβρουαρίου 2020
Ο Ταζ πάει Θέατρο Τέχνης και χάνει τα βήματά του
Στον εκπληκτικά σύντομο ρυθμό των 70 λεπτών, ο Άρης Μπινιάρης που σκηνοθετεί και διασκευάζει το έργο πάνω στη μετάφραση του Γ. Χειμωνά, δημιουργεί μια τραγωδία γλυκαντικό παρά την αγριότητα της πάνω στην ανθρώπινη ψυχή και αυτό ευθύνεται τόσο στη μετάφραση όσο και στις επιλογές του Μπινιάρη. Εγώ την είδα σαν γραμμένη σε σελιλόιντ με τη μουσική και τα ευρήματα να παλιμπαιδίζουν με τα μιούζικαλ του Φίνου στα ιαπωνικά (δεν το λέω για κακό) και άρτια εκτελεσμένη. Ούτως ή άλλως είναι ένα έργο που το θεωρώ πολύ ελαφρύ αλλά ανελέητα ποιητικό σαν γραφή σε σχέση με τα δράματα της αρχαίας τραγωδίας.
Η ιστορία γνωστή. Η Ηλέκτρα ξεμαλλιάζεται που η μάνα της κι ο εραστής της δολοφόνησαν τον πατέρα της και αγαλλιάζει με την εμφάνιση του αδερφού της Ορέστη που θα κάνει και τους δύο εραστές παϊδάκια πράττοντας την αμαρτία της μητροκτονίας. Με έναν εκπληκτικό χορό ή μάλλον μια υπέροχη χορογραφία σωμάτων, ο χορός παίρνει την πρώτη θέση, (με τη μουσική ζωντανή), ψιθυρίζει, καταριέται και ελπίζει. Ο Μπινιάρης έχει δώσει μεγάλη σημασία στη σχεδόν βουδιστική παρουσία και έκφραση του λόγου αν και με μπέρδεψαν αρχικά οι περούκες. Με επαναλήψεις φράσεων που αλλάζουν στο τέλος μεθώντας κι αυτός είναι ο σκοπός .
Η Ελένη Μπούκλη ως Ηλέκτρα σφαδάζει υπέροχα από πόνο όμως την παράσταση την κλέβει η Εβελίνα Παπούλια ως Κλυταιμνήστρα. Αντίθετα, χαμένος στο πουθενά ο Ορέστης. Στη μία μεγάλη σκηνή της Εβελίνας η ίδια εμφανίζεται ωρύεται και κουνιέται σαν αιλουροειδές σκίζοντας τις φωνητικές της χορδές και απόλυτα στιλιζαρισμένη χωρίς να βγαίνει από το ρόλο. Το κομμάτι της εμφάνισής της είναι ολόδικο της και λατρεμένο. Είναι ένα διαστημικό βαμπίρ ντυμένο στα μαύρα (όπως και οι άλλοι ηθοποιοί) που ξεσπάει σε τόσο υστερικά γέλια που θες να την πάρεις αγκαλιά και να της βάλεις ζουρλομανδύα. Ο μουσικός από πίσω με μια ηλεκτρική κιθάρα και ένα ντίτζιταλ ας το πούμε αρμόνιο για να φανούμε παλιακοί, δημιουργεί το ηχόχρωμα της απόγνωσης, της λύτρωσης και του δεσμού, όχι της κάθαρσης. Την κάθαρση την επιτελεί ο χορός με τα βαθιά ποιητικά του λόγια που μετατρέπουν τον πόνο της Ηλέκτρας από ψυχικό, σε καθαρά σωματικό.
Το αποτέλεσμα όχι μόνο δεν καλύπτει το λόγο του Σοφοκλή αλλά τον απογειώνει σε μια σύγχρονη παράσταση, πιστή στο αρχικό κείμενο. Τα μέσα που χρησιμοποιεί ο Μπινιάρης για να σε φέρει εκεί, είναι εξευγενισμένα. Ποτέ η ζωντανή μουσική δεν ελέγχει το κείμενο ή το κείμενο τη μουσική. Αντιθέτως σε καθιστούν θεατή μιας τραγωδίας στην οποία συμμετέχεις και δεν την παρακολουθείς σαν απαθές κοινό. Μια τολμηρή πρόταση που προκαλεί την απουσία του μιούζικαλ ενώ φλερτάρει με αυτό και απογειώνεται χωρίς αυτό στο σήμερα και το μεταίχμιο ενός βαθιά κοφτερού manga καρτούν. Ζήστο, κλάψε το, απόλαυσέ το. Oργασμός λυρικής τραγωδίας με πάθος και μέτρο.
***Για λάθος φορολογικές δηλώσεις, επικοινωνήστε στο www.terra_gelida@hotmail.gr . Για πιο διαφορετικές επιθυμίες, στο https://www.facebook.com/tazthebuzz.
