Από την/τον Christina Politi | 5 Ιουλίου 2019
Η ταινία δεν είναι απλά η καλύτερη του Κουέντιν, είναι μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς (και παραπέρα).
«Η ταινία είναι ότι πιο κοντινό έχω κάνει στο Pulp Fiction» δηλώνει ο ίδιος στον κριτικό Μάικλ Χέινι ο οποίος με τη σειρά του παραδέχεται ότι ενώ δεν μπορεί να αποκαλύψει με ακρίβεια τι σημαίνει αυτό όσον αφορά στην ατμόσφαιρα και την αίσθηση που σου αφήνει το συγκεκριμένο φιλμ, αυτό μεταφράζεται σε παράλληλα στόρι που διασταυρώνονται με ιδιαίτερο τρόπο. Ο ίδιος ο Κουέντιν λέει πως «για μένα είναι μια εποχή αναμνήσεων. Όπως ο Αλφόνσο Κουαρόν έκανε το Roma έτσι κι εγώ γυρνάω στο Λος Άντζελες του 1969. Ήμουν 6 χρονών τότε αλλά είναι η χρονιά που με διαμόρφωσε. Είμαι εγώ, ο κόσμος μου κι ένα ερωτικό γράμμα σε εκείνη την εποχή.» Ο Ντι Κάπριο από τη δική του πλευρά λέει αριστερά και δεξιά πως «δεν νομίζω πως υπάρχει άλλο Χολιγουντιανό φιλμ σαν αυτό. Ένα φιλμ που γυρίστηκε στο Χόλιγουντ, αναφέρεται στο Χόλιγουντ και δεν φοβάται να βρoμίσει τα νύχια του. Ο Κουέντιν εγκλωβίζει στο φακό του συγκλονιστικά την αλλαγή μιας εποχής στην οποία ακόμα κυριαρχούσαν οι χίπις και ο ελεύθερος έρωτας. O Kουέντιν καθρεφτίζει με μοναδικό τρόπο το τι συμβαίνει και οι χαρακτήρες του έχουν το αποτύπωμα του από τις γνώσεις του γύρω από την ποπ κουλτούρα».
Στις Κάνες έγινε χαμός, στο imdb έχει από τους θεατές τη συγκλονιστική βαθμολογία του 9,8 και στο metacritic το 8,8 μέσο όρο από τους σημαντικότερους κριτικούς. Δηλαδή σχεδόν αριστούργημα. Ο ίδιος ο Ταρ λέει πως πρόκειται για την πιο κοντινή του ταινία στο Pulp Fiction. Kι όλοι εμείς περιμένουμε τις 22 Αυγούστου που η ταινία θα προβληθεί στις αίθουσες, μαζεύοντας πληροφορίες αριστερά και δεξιά. Η Guardian, η Τelegraph, το Time Out και το Cine Vue του έχουν δώσει 10 στα 10. Οι υπόλοιποι κριτικοί, δεν πέφτουν πιο χαμηλά από το 7 στα 10. Μιλάμε πολύ απλά για μια σαρωτική επιστροφή του «τρελού» παιδιού του Χόλιγουντ που έκανε όλη την αίθουσα στις Κάνες να χειροκροτεί. Ο Ταραντίνο σχεδόν πάντα αποτίνει έναν φόρο τιμής σε ένα κινηματογραφικό είδος. Αυτή τη φορά, αποφάσισε να πιάσει όλο το Χόλιγουντ του 1969, όταν ο ίδιος ήταν 6 ετών, με ήρωες έναν ξεπεσμένο ηθοποιό και τον κολλητό του stuntman, που μένουν δίπλα στο σπίτι της Σάρον Τέιτ και του Ρομάν Πολάνσκι που έγινε από τον Μάνσον το περιβόητο φονικό. Λίγο πριν το τέλος της χολιγουντιανής περιόδου του flower power o Κουέντιν δημιουργεί μια δραματική κωμωδία γεμάτη ποπ αναφορές αυτή τη φορά κι από την τηλεόραση, για να καταλήξει φυσικά σε ένα υπερβίαιο φινάλε, που το απολαμβάνεις γιατί τότε καταλαβαίνεις πως είδες το απόλυτο revenge movie του. Με Λεονάρντο Ντι Κάπριο και Μπραντ Πιτ και Αλ Πατσίνο σε cameo ρόλο, δύσκολα αποτυγχάνεις. Ο Ντι Κάπριο είναι ένας μάλλον ξεπεσμένος ηθοποιός της παλιάς εποχής του Χόλιγουντ που παίζει τον καουμπόι σε σειρές, και ο Μπραντ Πιτ ο κολλητός του που είναι και αυτός που εκτελεί ως stuntman τις επικίνδυνες σκηνές για χάρη του. Ο Αλ Πατσίνο είναι ο μάνατζερ του Ντι Κάπριο που του προτείνει να παίξει σε φτηνά σπαγγέτι γουέστερν στην Ιταλία ενώ η τηλεοπτική του καριέρα παίρνει κι αυτή τα κάτω της.
Χόλιγουντ, Χόλιγουντ και πάλι Χόλιγουντ με τον Ταραντίνο να κλείνει το ματάκι μεταξύ χρωμάτων, σόου μπιζ, αναμνήσεων και ένα τρομερό φονικό. Η ταινία είναι δομημένη με βινιέτες, σαν το Pulp Fiction, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά από τη μία δοξάζει το Χόλιγουντ από την άλλη επισημαίνει το τέλος της αθωότητας του, ενώ ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται (πριν ξεσπάσει η βία) από μια εφηβική αθωότητα σε λιβάδι με παπαρούνες, χωρίς φυσικά να λείπει το σαρκαστικό χιούμορ του Ταραντίνο, οι αναφορές του στην ποπ κουλτούρα αλλά και οι αναφορές στο ίδιο το έργο του. Πολλοί μιλάνε για μια νέα στροφή στη δημιουργική γραφή του καλλιτέχνη και μάλλον ήταν καιρός. Αυτή τη φορά υποτίθεται ότι αντί να προβάλλει τις εμμονές του, ραφινάρει τις μνήμες του χωρίς να σταματάει να είναι ανεύθυνος, εξωφρενικός, αποπροσαναλιστικός και ιδιοφυής. Ο ίδιος ο Ταραντίνο, μέσα στην εξαλλοσύνη του έργου, έχει παρακαλέσει τους δημοσιογράφους να μην αποκαλύψουν καίρια σημεία του, που σημαίνει ότι πρέπει να περιμένεις τη μία ανατροπή μετά την άλλη σε μία ταινία κέντημα.
Την παράνοια ολοκληρώνει η αιθέρια Μάργκοτ Ρόμπινς στο ρόλο της Σάρον Τέιτ που δολοφονήθηκε έγκυος από τον Μάνσoν μαζί με τους επισκέπτες της, σε μια κινηματογραφική σκακιέρα που δεν ξέρεις που ταράζεσαι και που γελάς. Η 9η ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο έχει δημιουργήσει τόσο θόρυβο όσο σχεδόν καμία ταινία του. Αυτή τη φορά, στο επίκεντρο είναι η ρετρό τηλεόραση, και ο Τάρα μας μεταφέρει στον τότε κόσμο της μικρής οθόνης, με ακρίβειες και προσωπικές του ανακρίβειες, σαν ένα κόκκινο γλειφιτζούρι που όταν στο χαρίζουν νομίζεις ότι έχει γεύση φράουλα αλλά αυτή είναι η επικάλυψη του χρώματος. Από κάτω αυτό που κοκκινίζει είναι αίμα. Σ’ αρέσει δε σου αρέσει, ο Ταραντίνο είναι μια εγκυκλοπαίδεια των πιο θαυμαστών πραγμάτων της κινηματογραφικής μας εφηβείας, κι αυτή τη φορά, με γέλιο σαύρας, μπαίνει στα σπίτια μας από την τηλεόραση. Μετατρέποντας την από ένα ημιστρoγγυλό κουτί σε νέο επίπεδο της επίδειξης των τραυμάτων και θαυμάτων του. Μάλλον πιο ώριμος από ποτέ, συνεχίζει να απολαμβάνει στη βελόνα του πικ απ του να χοροπηδάει πάνω σε χαραγμένα αυλάκια.
Οι Κριτικές
Όποιος δεν έχει κόκκινο αίμα στις φλέβες του, τον προκαλώ να αντισταθεί σε αυτή τη σκηνοθετική Ταραντινική μπραβούρα. The Guardian
To νέο έργο του Ταραντίνο είναι τολμηρό, όμορφο και βίαιο. Η καλύτερη ταινία του μετά το Kill Βill, για να μην πω μετά το Pulp Fiction. CineVue
Moιάζει σαν το ώριμο τέλος του Ταραντίνο που ξέρουμε, ενώνοντας τη μοναδική του αφηγηματική ικανότητα με αριστουργηματικές εμφανίσεις από τον Μπραντ Πιτ και τον Ντι Κάπριο. Και παραμένει ένα φιλμ του Ταραντίνο, με εναλλαγές από το γνήσιο συναίσθημα, στην χωρίς απολογία σαχλαμάρα στην επόμενη σκηνή. Time Out
O Nτι Κάπριο και ο Μπραντ Πιτ έχουν δουλέψει τόσο σκληρά τους ρόλους τους με την άνεση ενός σταρ ταυτόχρονα, που μας κάνουν να κάτσουμε χαρούμενοι να δούμε την ταινία σε όποια κατεύθυνση θέλει να τη στείλει ο Ταραντίνο. Screen International
To Xόλιγουντ μοιάζει σαν κάτι ξεχωριστό, ξανά. Και η τηλεόραση επίσης χάρη στην αλάνθαστη ενέργεια των σταρ. Vanity Fair
Christina Politi
Η Χριστίνα είναι δημοσιογράφος (υπήρξε και punKοσμικογράφος) έκανε περάσματα από την τηλεόραση, πολλές συνεντεύξεις, σχόλια, αμπελοφιλοσόφησε, έζησε ωραίες εποχές, ταξίδεψε πολύ, άκουσε πολλή μουσική, είδε θέατρο και κυρίως κινηματογράφο μανιωδώς, συνεργάστηκε σχεδόν με όλα τα περιοδικά και τηλεοπτικά κανάλια, έστησε το Cosmopoliti (παρατσούκλι από το γραφείο), έβαλε νερό στο κρασί της, το φιλοσόφησε και παραμένει αισιόδοξη. Είναι μητέρα δύο παιδιών και σκυλιών ράτσας pug.
Flashdanced
2019/07/05 στις 16:18
Ανυπομονούμε!!
betty
2019/07/05 στις 18:27
Ναι! Ωραίο άρθρο – πάντα μου αρέσουν οι κριτικές σας!