ΤΩΡΑ |
Στη Μύκονο έρχομαι κάθε χρόνο τα τελευταία 35 χρόνια. Ευλαβικά. Παρακολουθώ την εξέλιξή της και εντυπωσιάζομαι πάντα με τη δυναμική της και με το πόσο ερωτεύσιμη είναι, ακόμα και στους πιο δύσκολους καιρούς. Ο κόσμος καίγεται και η Μύκονος παρτάρει. Παρά τα μποφόρια και παρά την αμμοβολή. Διαβάζω τα τελευταία χρόνια τα κλισεδιάρικα κείμενα που αναπολούν το παρελθόν και βρίζουν τις χλιδές της κάθε Ψαρρούς. Μάλιστα..
Με τον Άλεξ για παγωτό στο Alemagou..περιμένω να αφήσει κάτι. Δίπλα μας κάτι Ιταλοί τύπου σικάτοι με Rolex και Gucci λευκά παπούτσια βγαλμένα πάνω στα μαξιλάρια..
Αυτό που μας ενοχλεί είναι οι χλιδές – των άλλων- και πόσο κάνει το μπουκάλι στον Ρέμο.. Διαβάζω για τις «βίζιτες» και την ασυδοσία. Προφανώς πουλάνε σαν θέμα και είναι το κλασικό «I love to hate..”. Μάλιστα.. Οι βίζιτες υπήρχαν και υπάρχουν, όπου υπάρχει χρήμα σε όλο τον πλανήτη. Παλαιότερα τις αποκαλούσαμε «μοντέλα» και τα πάρτις ήταν το ίδιο έξαλα. Όσοι μεγαλώνουν γκρινιάζουν για τις παλιές καλές μέρες. Τα ίδια και τα ίδια, γενιές και γενιές η ίδια γκρίνια. Ανέκαθεν το νησί ήταν για τη νεολαία. Κατσάβραχα, περπάτημα , αέρας, αποστάσεις και διάθεση για ξενύχτι. Αν δεν οδηγάς την πάτησες και, αν δεν είσαι πάρτι animal επίσης. H Ψαρρού ήταν πάντα η «κυριλέ» παραλία. Η ιδιωτική πρωτοβουλία και μόνο κρατάει σταθερά το χρήμα και το μοδάτο κόσμο στη Μύκονο. Καμία ανύπαρκτη μαρίνα, κανένα αεροδρόμιο.. Καμία υποδομή. Ωραία μαγαζιά, καλό σέρβις και καλό φαγητό βρίσκεις σχεδόν παντού. Τα ακριβά μέρη δεν είναι για όλους και μην κακοχαρακτηρίζετε το νησί από τρασοφωτογραφίες σελέμπριτις που έχουν καταλάβει δύο-τρία μέρη. Νομίζουν πως «ζουν το όνειρο».
Η Μύκονος είναι ένα πανέμορφο νησί. Με τις ωραιότερες παραλίες και την πιο δυνατή ενέργεια, φως και φιλόξενο κόσμο. Την πρώτη φορά που αντίκρισα το λιμάνι από το πλοίο σχεδόν λιποθύμησα από την ομορφιά. Τώρα, το ότι νιώθεις σαν να φτάνεις στη Βουλιαγμένη δεν είναι και κάτι που με χαροποιεί.. Kόλαση γινόταν στα σοκάκια και τότε και τώρα. Δε με ενοχλεί που στον Πάνορμο όπου παλιά μάζευες τις σύριγγες της ηρωίνης τώρα έχει οργανωμένα εστιατόρια και μαγαζιά με παρεό και ρούχα. Δε με ενοχλεί το Jackie O στο Super Paradise που είναι το ωραιότερο γκέι beach restaurant στον κόσμο. Ούτε το μπουκάλι στον Ρέμο στο Nammos ούτε το ότι η παραλία του Alemagou που ήταν ένα τέρας έχει γίνει το απόλυτο στέκι του καλόγουστου κόσμου της μόδας. Αυτό που με ενοχλεί στην παραλία του Αlemagou -που ήταν η χειρότερη του νησιού στην άκρη της Φτελιάς και τώρα έγινε hot spot- είναι αυτό το τέρας το γιαπί που κρέμεται πάνω στα βράχια δύο χρονια τώρα. Και που αυτά τα βράχια τα έσφαξαν φέτος και τα καταέσπασαν, καταστρέφοντας τη φυσική ομορφιά του τοπίου. Σαν τα γιαπιά τα σταματημένα που δεσπόζουν πάνω από τον Άγιο Σώστη και το ρημαγμένο Super Paradise. Αυτό με ενοχλεί. Το έχουν κατασφάξει το νησί. Το έχουν σκάσει.
Παιχνίδι και φόντο ο κατασπαραγμένος βράχος..Το γιαπί με την πισίνα είναι πιο δεξιά. Δεν ήθελα να χαλάσει το ποστ..
Παράλληλα δεν έχουν κάνει κανένα έργο που αντιστοιχεί στις χιλιάδες ευρώ που σπαταλιούνται στα τραπέζια του Nammos. Παλιόδρομοι, σκοτάδι, τρύπες παντού, εγκαταλελειμμένα γιαπιά, σκουπίδια, μηδέν συγκοινωνία, μισοτελειωμένα έργα, έλλειψη νερού, χάλια πάρκινγκ – ένα ξεχαρβαλωμένο νησί. Ούτε τρύπα δεν έχει κλείσει, ούτε χωματόδρομος. Το νησί έγινε ξέφραγο αμπέλι άλλου είδους ασυδοσίας. Απροστάτευτο και αφημένο. Καφέ ζώνες my ass.. Παράλληλα έχει το χειρότερο internet της χώρας, εξαιρετικά κακό σήμα κινητής τηλεφωνίας, καλώδια της ΔΕΗ που χορεύουν παντού και κατσικόδρομοι που καταλήγουν σε κλαμπς υπερπαραγωγή, όπως ο Σκορπιός. Πραγματικά ας πληρώσουν ό,τι θέλουν , ας παρτάρουν όσο θέλουν κι ας πιουν ό,τι θέλουν. Μόνο μεθυσμένος δε βλέπεις τη σύληση αυτού του θησαυρού..
Ο σχεδιαστής Julien Mac Donald με την παρέα του- η κυρία κρατούσε το καπέλο παρόλα τα μποφόρ μέχρι τέλους.
Σχόλια για αυτό το άρθρο